Veiðimaðurinn - 01.12.1951, Blaðsíða 3

SVFR
VEIÐIMAÐURINN iH,*,
1951
MÁLGAGN stangaveiðimanna á íslandi
Ritstjóri: Viglundur Möller, Útgefandi: Stangaveiðifélag Reykjavikur
Ægissíðu 92, — Sími 3755. 4fgreiðsla i Veiðimanninum, Lcekjartorgi
Prentað i Ingólfsprenti 1951.
jSkanutidegisskraf.
Um sama leyti og við erum að búa
okkur undir mestu hátíð ársins, jólin,
er laxinn að ljúka hlutverki því, í þjón-
ustu lífsins, sem náttúran fól honum,
þegar hann, samkvæmt kalli hennar,
lagði af stað, utan úr djúpum hafsins,
lieim til árinnar, sem ól hann í skauti
sínu, unz sjórinn seiddi hann til sin.
Fylkingarnar, sem héldu upp að landinu
s. 1. vor og fyrri hluta sumars, liafa týnt
tölunni af margvíslegum ástæðum. Marg-
ur fagur fiskur komst aldrei lengra en
upp að ósnum. Þar varð hann selnum að
bráð. Margir þeirra, sem komust upp
í ána, enduðu líf sitt í netunum — já,
alltof margir þeirra mestu og vænstu.
Síðan tóku veiðimennirnir við, og girni-
legar gerfiflugur, bústnir maðkar og
blikandi spænir urðu enn mörgum að
aldurtila. En þrátt fyrir þetta allt kom-
ust all-margir á leiðarenda, og nú eru
þeir að leggja grundvöllinn að lífi nýrra
laxa, sem vonandi, að nokkrum árum
liðnum, eiga eftir að örfa hina frum-
stæðu kennd í brjósti veiðimannsins og
laða hann til leiks á bökkum blikandi
strengja og blárra hylja.
Okkur veiðimönnunum þykir áreiðan-
lega flestum, eða jafnvel öllum, vænt um
laxinn. Það má þó með nokkrum rétti
segja, að kynlegur sé kærleikurinn, þegar
sótzt sé eftir lífi þess, sem unnað er. Ég
ætla ekki að hætta mér út í heimspekilega
skilgreiningu á kærleikanum, að þessti
sinni, en hitt veit ég af viðskiptum mín-
um við laxinn, að þetta tvennt getur
farið saman. Ég hef séð margan veiði-
manninn strjúka blíðlega búk fisksins,
sem hann var að enda við að deyða, og
dást að fjöri hans og fegurð. Þetta stafar
ekki eingöngu af eigingjarnri gleði yfir
fellegri veiði, hefdur einnig af einhverri
Veidimaðhhnn
1