Veiðimaðurinn - 01.12.1951, Blaðsíða 13

K RIS TJÁN SÓLM UNDSSON:
%\U frftm stre^mir ...
Nú eru liðin yfir 1000 ár síðan land-
námsmaðurinn Ingólfur Arnarson reisti
fyrsta bæ sinn á íslandi, og gaf honum
nafnið Reykjavík.
Landið umhverfis var ekki fjölskrúð-
ugt. Hraun, holt og móar, en fallegt var
rið flóann og blár fjallahringur. Ekki
var það landslagið, er réði gjörðum Ing-
ólfs um bólfestu, en ýmsa góða land-
kosti fann hann fljótlega í nágrenninu,
og þar á meðal var lítil á, kvik af silfruð-
um laxi.
Þarna streymdi hún niður hlíðina og
lýsti mjallhvít af fossandi flúðum, mílli
dökkra klappa. Hún skoppaði í skáfoss-
um stall af stalli og úðaði grasið á bökk-
unum, er aldrei hafði verið troðið fót-
um manna.
Ár og aldir liðu. Þar sem bær land-
námsmannsins hafði staðið fyrst reis upp
þorpið, — smáþorp í fyrstu, með lág-
reistum torfbæjum á víð og dreif um
holtin, en smástækkaði í átt til árinnar.
Áin var alltaf þorpsbúanna uppáhald og
eftirlæti, eins og sagnir sanna. Það var
hátíð í þorpinu, þegar laxinn byrjaði að
ganga, — þá var vorið komið og hinn
langi vetur liðinn.
Allir, sem vettlingi gátu valdið, fóru
inn að ám. Þeir fóru til að horfa á lax-
inn busla fossana, eða til að taka þátt í
veiðinni. Hverjum einum fannst hann
eiga dálitla hlutdeild í ánni og umhverfi
hennar. Þar var þeirra sumarfrí.
Og enn liðu árin og þorpið óx. Reykja-
vík var orðin borg, — borgin að höfuð-
stað landsins. Flest hafði brevtzt: Mann-
fólkið komið og farið. Kvnslóðir laxanna
Iiöfðu einnig komið og farið. En áin var
alltaf á sínum stað, söm og jöfn.
Og Reykjavík hélt áfram að vaxa. Út-
hverfi hennar voru nú komin fast að
þegar honum hefur verið landað. Ef lax-
inn kippist nokkuð til, setur hann hann
út í ána aftur og þreytir hann enn tim
stund. Slíkar og þvílíkar aðferðir eru að
mínum dómi ósæmilegar, að ekki sé
meira sagt. Enginn skyldi lengja umfram
nauðsyn dauðastríð þess dýrs, sem hann
veiðir, láta kattar-náttúruna koma upp í
sér, að leika sér að bráð sinni.
En ég veit líka um margan góðan lax-
veiðimanninn, sem lítur öðrum augum
á málið en þessi Englendingur. Nægir þar
til að nefna hinn góðkunna veiðimann,
Björn J. Blöndal. Hann segir í bók sinni,
Hamingjudagar, á einum stað (bls. 162)
m. a.: „Það er skylda hvers veiðimanns
að veiða hvern fisk eins fljótt og kostur
er. Þegar fiskur þreytist, verður hann oft-
ast hræddur, og af dauðastríðinu hefur
enginn ánægju.“ Hans heilræði trúi ég að
vel gefist.
VEIPIMADUKINN
11