Veiðimaðurinn - 01.12.1951, Síða 23

alningurinn, sem þeir höfðu kallað
Geronimó, það var ekki um að villast.
Hann sýndist ein 4 fet á lengd, þar sem
hann lá í krystaltæru vatninu, og það var
líkast því að liann væri undir stækkun-
argleri. Sú gamla virtist hafa alið hann
vel.
Deiv kallaði strax skrækri röddu,
Geronimo! og þá renndi hann sér á auga-
bragði fimlega upp að yfirborðinu, eins
og hann byggist við bita. Um leið og
hann kom upp í vatnsskorpuna, sendi
Deiv, sem var með tóbakstöluna upp í
sér, kolmórauða bununa, í fallegum
boga, beint á snjáldrið á honum. Silungn-
um brá óskaplega og hentist í loftköstum
alveg upp úr vatninu, en Deiv, hand-
fljótur eins og venjulega, brá háfnum
undir skepnuna og kippti henni upp á
bakkann."
Þannig sagði Bill söguna, og það var
ekki fyrr en eftir kvöldmat að þeir voru
búnir að koma sér saman um smáatriðin
í þessu ævintýri.
Sam sat þolinmóður og stokkaði spilin
upp aftur og aftur, meðan liinir skemmtu
sér við umræðurnar um Geronimó.
,,Halló! Nú dettur mér nokkuð í hug,“
sagði Deiv. „Við getum sent Geronimó
á þessa Karbondeil-keppni, sem við sáum
auglýsta í „sjoppunni". Hann rnyndi auð-
veldlega vinna fyrstu verðlaun þar.“
Sam, sem er lögmaður að atvinnu,
hætti að stokka og sagði ísmeygilega:
„Mér væri sönn ánægja að því drengir,
að vera fulltrúi ykkar þar.“
„Fulltrúi okkar! Hvað meinarðu?"
„Ja, — ég meina, að bera falsvitni fyrir
ykkur í keppninni. — Votta, að þið hefð-
uð verið með stöng og allar græjur, sam-
kvæmt reglunum. — En hvað eigum við
að segja, þegar gamla frúin uppgötvar, að
heimaalningurinn hennar er horfinn úr
hylnum, en birtist beinfrosinn úr íshúsi
svenskarans, á sýningu, og svo koma blá-
ókunnugir menn og lieimta verðlaun
fyrir að hafa veitt hann, eða réttara sagt
drepið hann. Ég gæti lmgsað mér, að
frúin fengi ykkur dæmda í laglegar sektir.
— Tíu þúsund, eða jafnvel betrunarhús,
þætti sennilega ekki of mikið fyrir alla
þá skapraun. — Þeir eru stífir þessir hér-
aðsdómarar."
„Drengir,“ sagði ég. „Það sem ykkur
hefir fundist meinlaust grín, er nú farið
að verða alvarlegt. Þó að við höfum enga
ofurást á þessu austanfólki, sem hefir lagt
undir sig mikið af ánni og afgirt bakkana,
þá hafið þið nú brotið af ykkur, með því
að fara inn á annarra land, og þar að
auki, hreinskilnislega sagt, drepið tam-
inn silung. Ég sé ekki annað en þið
verðið að fara strax á morgun og bjóða
bætur fyrir fiskinn, — já, borga vel, hvern
þumlung af honum.
En málið er máske ekki svona einfallt.
Þið verðið að athuga það, að inn í þetta
fléttast ef til vill heitar tilfinningar, —
jafnvel ást.
Þetta var enginn venjulegur silungur,
þessi fiskur hafði nafn. — Hann kom
þegar kallað var á hann. Hugleiðið þá
umönnun og þolinmæði, þar til liann
gleymdi fiskeðli sínu og þýddist hina
villtu ást konuhjartans.“
Þegar hér var komið, voru veiðihetj-
urnar orðnar æði hugsandi og litu eyrnd-
arlega hver á annan. Þeim leið ekkert
vel.
Við sátum yfir spilunum með hangandi
liendi og ræddum þetta fram og aftur.
Deiv minntist á gamla vináttu okkar
VZIBIUASUKINN
21