Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Blaðsíða 27

annað, sem blotnað gat, orðið blautt,
og ekkert annað að gera.
Seinna kom svo silungsveiðin, sem var
heill, dásamlegur heimur að uppgötva.
Síðan fyrsti laxinn — og maður var
„glataður“ fyrir lífstíð.
Tvo fyrstu dagana í sumar hafði faðir
minn ekki tíma til að vera uppfrá, svo
að ég og bróðir minn fórum tveir einir.
A leiðinni upp í Kjós, kvöldið áður en
táð áttum að byrja, sagði ég Guðna bróð-
ur mínum drauminn um laxana tvo og
silungana sex.
Uppi við Bugðu var engan mann að
sj;i. Sá, sem Itaft hefur daginn, var sjálf-
sagt farinn heim fyrir löngu, án þess
að verða beins var.
Þegar við höfðunr opnað veiðiskúrinn
og borið inn farangurinn úr bílnum,
gengum við niður að hyl. Veðrið var
kyrrt og loft skýjað. Á hylnunr var enga
hreyfingu að sjá, að undanteknunr tveinr
óðinshönum suður á lygnunni. Þeir
skrifuðu í óða önn, þrátt fyrir það, að
komið var fram á kvöld. Og þarna kom
silungur upp á yfirborðið og lrramsaði
óaðgætna flugu. Straumandahjón komu
fljúgandi neðan frá ánni. Þau flugu lágt
og fylgdti hverri bugðu eins og þeirra
er vandi. Það kom ofurlítið fát á flugið,
þegar þau komu fyrir hornið við hylinn
og sáu okkur, en áfram héldu þau för
sinni. upp á vatn. Það gátu vel leynzt
laxar í straumnum, en það gat einnig
verið, að enginn fiskur væri þar. Hylur-
inn lúrði á leyndarmálinu og lét ekkert
uppi.
Suðið í smáfossum og hávöðum fyrir
ofan hylinn verkaði sefjandi og róandi.
Það yrði gott sem fyrr að sofna við það.
Næsta morgunn vöknuðum við kl. 7
og vorum fljótir að skríða úr pokunum
og hervæðast. Við rifum í okkur sanrlok-
ur, sem runnu niður með liálfvolgu
brúsakaffi frá því daginn áður. Veðrið
var það sama og í gærkvöldi. Bróðir minn
setti stöngina saman meðan ég hljóp
niður á brú til að huga að laxaferðum.
Dælisá rennur í Bugðu rétt ofan við
brúna og mynda þær saman brúarhylinn,
sem oft kemur fyrir að fiskur nemur
staðar í.
Og viti menn! Þarna liggja tveir falleg-
ir laxar, svo sem 8 metrum fyrir neðan
brúna. Ég hendist heim að segja bróður
mínum fréttirnar. Hann lifnar við sem
vonlegt er. Á leiðinni niður á brú ríf-
umst við um það, hvor eigi að renna
fyrst, þ. e. a. s. hann vill að ég byrji,
en ég vil að hann byrji. Það verður úr
að ég verð eftir uppi á brúnni til þess
að segja honum til, rneðan hann veður
út í ána fyrir ofan brúna og rennir nið-
ur fyrir. Minni laxinn tekur strax og
eftir skemmtilegan leik getur bróðir
minn komið honum upp á grynningar
við landið. Þar næ ég góðu haldi um
stirtlustæðið á honum og ber hann á
land. Erum við nú í bezta skapi. Þetta
reyndist vera 9 pd. lirygna, silfurgljá-
andi og augsýnilega nýgengin.
Nú á ég að reyna við hinn laxinn.
Við erum búnir að áætla stærð hans í
kringum 12 pd. Ég kýs að renna fyrir
hann af brúnni. Þá þarf að vísu sökku,
en ég sé fiskinn á meðan og öll viðbrögð
lians við beitunni.
Ég læt maðkinn dóla letilega fyrir
framan skoltana og strjúkast blítt við
vanga hans, en laxinn sýnir engan áhuga.
Þá reyni ég að kitla hann undir eyr-
uggunum og geri jafnvel tilraun til að
Veidimaburin
25