Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Blaðsíða 43

ur ekki lengi að ganga á það lagið, skratta-
kollurinn sá arna!‘“
Þegar Tom var farinn, bauð Jim dr.
Melrose upp á glas með þeim. Þau fóru
upp á loft og settust við lítið borð úti
í einu horninu.
Jim fór allt í einu að hlæja hálf-upp-
hátt.
„Hvað er svona broslegt?“ spurði frúin.
„Þessi saga hans Torns um asnann,"
svaraði Jim. „Af öllum írskum hindur-
\ itnum, sem ég hef lieyrt, á hún metið.
Og að liugsa sér að ég skyldi láta blekkj-
ast og trúa Jdví, að asninn væri í raun
og veru að vísá okkur á livar laxinn lægi.“
„Jæja, svo Jói vísaði ykkur á veiði?“
sagði læknirinn. „Þið eruð svei mér hepp-
in. Hann liefði ekki gert það fyrir hvern
sem var.“
„Þetta er eins og hvert annað gaman,"
sagði Jim og hélt áfram að lilæja. „Gald-
urinn er auðvitað fólginn í því, að góð-
ur veiðimaður er venjulega með spennt-
ar taugar þegar hann er kominn að ánni.
Það kemur honunt úr jafnvægi og sljóvg-
ar ályktunarhæfileikann. Asninn öskrar
og lax grípur fluguna um leið, og þá er
hugarástand mannsins orðið þannig, að
hann heldur að dýrið sé gætt yfirnáttúr-
legum hæfileikum."
„Jæja, mér er sama, hvað þú segir,
Jim,“ sagði frúin með sannfæringu. „Asn-
inn vísaði mér á veiði. Manstu þegar
hann rumdi meðan ég var að kasta efst
í strengnum? Og manstu að Tom sagði
við mig, að hann væri að segja mér
að fiskurinn lægi neðar og ég skyldi kasta
niðureftir os; stíga eitt skref áfrarn við
hvert kast.“
„Já, man ég víst. En það var bara
Tom sjálfur, sem vissi livar laxinn lá,“
sagði Jim. „Hann er svo glöggur, að
hann hefur sennilega verið búinn að sjá
glitta í fiskinn. Asninn á steininum er
aðeins einn liðurinn í leiknum, andaliðr-
ingurinn, til þess að vekja áhuga ferða-
iúlksins fyrir írskum þjóðsögnum og
tryggja Tom Walhs ríflegri borgun."
„En hvað segirðu þá um Jtessi smá-
fnæs í honum rétt áður en ég reisti lax-
inn? Hann gerði eins áður en Jm settir
í þinn,“ sagði frúin.
„Tom liefur sennilega veifað til lians
með ífærunni til rnerkis um að hann ætti
að rymja.“ Jim sneri sér að dr. Melrose.
„Hefur Tom nokkurn tíma leikið þenn-
an leik \ ið yður?“
„Ójá, tvisvar eða þrisvar fyrir nokkr-
um árum,“ s\araði læknirinn. „En ég
get tæplega kallað þetta leik hjá Tom,
nema vitanlega að því leyti, sem jnér
væntanlega eigið við — að hann hafi asn-
ann í eyjunni til Jjcss að tryggja sér góða
atvinnu af veiðleiðsögninni.
„Já, ég á nákvæmlegá við )>að — til
J)css að auka áhugann og gera \ iðskipta-
mennina ánægða.“
„Nei, ég á ekki við það,“ svaraði dr.
Melrose með hægð. „Ég á við, að hann
noti Jóa raunverulega til þess að leið-
beina við veiðarnar hjá Furstasteini."
Þjónninn kom með vínið og læknir-
inn drakk lijónunum til. „Til hamingju,"
sagði hann.
„Og þakkir til Jóa,“ bætti frúin við.
„Þér ætlið þó ekki að halda því fram,
læknir, að Jrér trúið að Jói sjái fiskinn
og segi Tom til hans?“ sagði Jim.
„Jú, ég er sannfærður um að svo er.
En j)ctta er ekki öll sagan, ])\ í eins og
þið sáuð og ég hef sjálfur reynt, segir
hann ekki frá hverjum laxi, sem ligg-
Vkidimaiiukjnn
41