Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Blaðsíða 51

í síðustu veiðiferð þeirra Magnúsar
N'igf ússonar og félaga hans í Grímsá s.l.
sumar setti Magnús í lax fyrsta daginn,
á mótum Svartastokks og Heimaflatar,
en missti hann eftir stutta stund. Eftir
það köstuðu þeir félagar á þennan stað
öðru hvoru alla dagana, en urðu aldrei
varir og sáu þar enga hreyfingu. Þóttust
|>eir þó \ issir um að eitthvað væri þarna
af fiski, því sú er venjan á þessum tíma.
A. m. k. mátti gera ráð fyrir að sá, sem
Magnús missti, helði ekki flutt sig úr
stað þessa daga. Leið svo fram á burt-
farardag. En þegar þeir voru að búa sig
til lieimferðar sér Magnús allt í einu
fisk stökkva á sama stað og laxinn liafði
tekið hjá honum fyrsta daginn. Hann
grípur stöngina, hnýtir á Jack Scott nr.
4 og hleypur upp eftir, enda stutt að
lara. í fyrsta kasti kemur lax á eftir
flugunni, með svo miklum krafti, að
uggarnir standa upp úr vatninu, rennir
sér á hana og er þegar fastur. Þegar liann
landaði honum kom í ljós, að hann
hafði tekið svo hressilega, að flugan stóð
á kafi altast í tunginni. Telur Magnús
miklar líkur til að þetta hafi verið fiskur
sá, sem hann missti þarna áður. Var hann
14 pund, og kom sú stærð vel heinr við
við það, sem hann hafði áætlað liinn.
Segir Magnús að þetta hafi verið
skemmtilegasti fiskurinn, sem hann fékk
á sumrinu, mjög þróttmikill og sprett-
harður, þótt hann væri orðinn nokkuð
leginn. Ekki var hægt að rekja þessi
sinnaskipti laxins til þess, að veður eða
vatn hefði breyzt þessa daga.
Það eru ekki allir svo heppnir, að encla
vertíðina svona.
★
Það munaði mjóu.
í septemberhefti tímaritsins Eisksport,
ritar Axel Mathiesen eftirfarandi frásögn:
„Það var 17. júní í sunrar. Með „Am-
bassadeur'" frá Svángsta, átta-þráða kast-
línu, sem jafngildir nr 20, Bjergheim-
spón og stutta kaststöng frá Hörgárd
labbaði ég niður að árspottanum rnínunr
í Sandane.
Það var glaða sólskin, brennandi lriti
og hvergi skýhnoðri á lrimni — rn. ö. o.
óheppilegasta veiðiveður, sem hugsast
getur.
í öðru kasti var lrann á — gagnstætt
öllunr útreikningum og venjum — kl.
12 á lrádegi.
Ég þurfti að rrá ferjunni til Nord-
fjordeid og lrún átti að leggja af stað kl.
2i/á. Ég hafði Jrví ekki langan tíma til
unrráða.
Fiskurinn fór sér liægt fyrsta klukku-
tínrann, en svo rrrissti ég hann niður
eftir. Hann nam staðar unr stund í and-
styggðar pytti með nokkrum egghvöss-
unr steinunr. Ég fann hvernig línan sarg-
aðist við steinana, og ég varð skelfingu
lostinn, þegar ég sá lrana í vatnsskorp-
unni. A. m. k. 5 af lrinunr 8 þráðunr
voru skornir sundur. Nú var ljóst að
hér lrékk allt á bláþræði, og ég lrugsaði
nritt.
Og enn lrélt lranrr niður eftir, en ég
fór varlega og lofaði honum að ráða.
Að annarri klukkustund liðinni tókst
nrér að ná lronum út úr straumnum inn
á lygnt vatn.
Eg dró lrann hægt eins og rekadrumb
upp að fótunr rnér. Hann veitti enga
nrótspyrnu, var þægur eins og barn.
Hann lagðist ekki á lrliðina — sýndi ekki
á sér silfruðu hliðina, eins og \ ið segjurrr
Veiðimaðuiunn
49