Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Blaðsíða 38

„Á cg að kasta hérna, eða konia með
ykkur?“ kallaði Jim á eftir Tom.
,,Það er bezt að þér komið með okk-
ur. Þið ættuð að geta sett í i'isk þarna
bæði.“
Þegar þau höfðu gengið um 200 metra
. lá gatan framhjá hól, sem huldi eyj-
una sjónunr þeirra. Hún kom svo aftur
fyrirvaralaust í augsýn, iðgræn \ in, milli
hinna tveggja kvísla, og í liorni hennar
hið mikla linöttótta bjarg, eins og steinn
í hring.
Gertrude nam staðar til þess að dást
að fegurðinni. „Er þetta ekki dásamlegt,
}im? En sjáðu, það er einhver kominn
þarna á undan okkur.“
Jim hafði strax tekið eftir að einhver
lilandi vera stóð uppi á steininum. Hann
þurfti nokkur augnablik til þess að átta
sig á, að þetta væri jarpur asni, sem
sneri þannig við þeim, að skrokkurinn
og afturhlutinn sást ekki fyrir svíranum
og brjóstinu. Eyru asnans höfðu verið
uppspert, eins og hann væri að horfa
á eitthvað með mikilli athygli, en nú
tók hann að sletta þeim til og frá.
„Hver sem það er, þá er liann að
veifa til okkar,“ sagði frú Evans.
Jim hló. „Þú þyrftir að fá þér gler-
augu, góða mín. Þetta er asninn!“
Frúin gáði betur að og fór að lilæja
líka. „Já, auðvitað. Þetta var broslegt!
En það var alveg eins og lítill maður
í tweed-fötum stæði þarna og veifaði til
okkar.“
„Dr. Melrose,“ sagði Jim hlæjandi.
„Bíddu þangað til ég segi honum að
þér liafi sýnst asninn vera hann.“ Dr.
Melrose var lágvaxinn, þybbinn Eng-
lendingur, sem þau höfðu hitt í vín-
stofunni kvöldið áður. Hann var þá að
koma af veiðum og var í brúnum veiði-
buxum og Harris-tweed jakka.
Þau hröðuðu sér upp götuna til þess
að ná Tom, en liann var kominn lang-
leiðina upp að kvíslinni við steininn.
Jim bar sjálfur stöngina sína, ásamt veiði-
tösku með flugubuxum og öðrum út-
biinaði, sem vanir veiðimenn hafa með-
ferðis. Hann var glaðlegur, snyrtilegur
maður, 55 ára að aldri, með dálítið búst-
inn maga og fölur yfirlitum, eins og
títt er um ameríska fjármálamenn, sem
liafa miklar kyrrsetur. Veiðibúningur
hans var eins og klipptur út rir verðlista
og all sundurgerðarlegur, og kona hans
var í sams konar lötiim. Þau keyptu sér
ætíð veiðiföt saman og höfðu þau ná-
kvæmlega eins. Þau \oru eins og tví-
burar, eða öllu heldur eins og félagar
í sama veiðiklúbb, því að frúin var
grönn og hörundsdökk eftir útiveru, sem
stafaði af ástríðufullum áhuga fyrir garð-
rækt. Þau höfðu undrast, hve öllum
varð starsýnt á þau er þau komu inn í
borðsalinn um morguninn, en héldu að
ástæðan væri séi, að þau væru nýir gestir,
en ekki að eitthvað þætti atlmgavert við
búning þeirra.
Þegar þau náðu Tom, stóð liann á
bakkanum þar sem vinstri kvíslin fell-
ur úr vatninu. Stóri hnöttótti steinninn
var andspænis þeirn, aðeins neðan til \ ið
þau, og þar stóð asninn enn á stalli sín-
um, barði frá sér flugurnar með lialan-
um, glápti á þau, eins og tröll á heið-
ríkju, og sperrti fram eyrun.
„Nei, asninn er úti í eyjunni!“ sagði
frú Evans og sá nú allt í einu að ekki
var hægt komast yfir á steininn þaðan
sem þau voru, nema á bát.
36
Veioimaðukinn