Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Blaðsíða 45

getur skápað staðreyndir. T. d. getur
sálrænn sjúkdómur orðið jafnraunveru-
legur og liættulegur eins og hvaða líkam-
leg \ eiki sem er. Þið eruð amerísk, og í
Ameríku er rós ekkert annað en rós,
eins og ungfrú Gertrude Stein ykkar
hefur komizt að orði. Asnar og fiskar
hafa ekkert samband sín á milli, nema
með milligöngu \V7alt Disneys. Þið sögð-
uð mér í gærkvöldi, að þetta væri ykkar
fyrsta ferð til Irlands. Eg vona, að þið
reiðist mér ekki, þótt ég segi, að ennþá
eruð þið bæði í ónæmum „sellófanhjúp“.
A nokkrum klukkustundum hafið þið
þeyzt frá New York austur í hálendi
Connemara. ög á næstu klukkutímum
verðið þið sjónarxottar að atviki, sem
virðist fjarstæða frá ykkar einskorðaða,
aiueríska sjónarmiði. Eg ráðlegg ykknr
þ\ í að s\ ipta af ykkur,, sellófanhjúpnum“
og hlusta á þessa sögu með írskum eyr-
um.
Árið 1923 var þetta gistihús sveita-
setur og áin í eigu Balaters lávarðar. En
af því að hann var þá í sérstökum er-
indum austur á Indalandi, leigði hann
þetta svæði íurstanum af Baipur, ágæt-
um veiðimanni og bráðgreindum og
skemmtilegum náunga að öllu leyti. Eg
held að þeir hafi haft einhvers konar
skipti — fnrstinn fékk Owenmore-veið-
arnar og Cashel House, og Balater mun
hafa fengið til umráða eina af minni
höllum furstans ásamt aðstöðu til að
skjóta tígrisdýr og orra. A þessum árum
var Michael VVktlsh frægur leiðsögumað-
ur á Eyjarsvæðinu, og nú er Tom son-
ur hans það. Mike var góður og sam-
vizkusamur leiðsögumaður, sem þung
byrði.var lögð á. Það var Joseph Walsh,
bróðir hans, sent var alkunnur frá Clifden
til Calway sem mesti og slungnasti veiði-
þjófurinn í Connemara. Það væri oi
vægt til orða tekið, að segja að Mike
liefði verið óánægður með atvinnu bróð-
ur síns. Hann luyllti við því, að nokkur
maður, livað þá heldur bróðir hans,
skyldi leggja sig niður við að stela laxi
úr veiðivötnum einstaklinga. Hann bölv-
aði lionuni vitanlega og bannsöng liann,
en hann gat tæplega leitað aðstoðar rétt-
vísinnar gegn sínu eigin holdi og l)lé>ði.
En það var édrávíkjanlegt samkomulag
jreirra í milli, að Eyjarkvíslarnar skyldu
\ era utan athafnasvæðis Jóa. Mike liafði
heitið honum því í fullri alvöru, að
yrði liann nokkru sinni staðinn að verki
á því veiðisvæði, skyldi hann afhentur
lögreglunni umsvifalaust.
Sagan um stóra laxinn, sem lurstinn
missti, var vitanlega flogin um allt hér-
aðið áður en klukkustund var liðin. Þessi
fræga ádrepa, sem Mike á að hafa hellt
yfir furstann, var meira að segja búin
til af einhverjum fyndnum náunga í bjór-
stofunni í Cushatrower sama daginn. Og
fyrst sagan var komin af stað, var ekkert
eðlilegra en fiskurinn héldi áfram að
stækka, þangað til liann var orðinn eins
og stærstu laxar í Noregi. Þetta var auð-
\ itað freisting, sem listamaðurinn Jói
gat ekki staðist. Þegar hann lieyrði sög-
urnar um að laxinn hefði verið milli
55 og 60 pund, reiknaði hann sam-
stundis tit, að þegar hægt væri að fá 6
skildinga fyrir pundið, væri álitleg fjár-
hæð l'ólgin undir bárum strengsins við
eyjuna. Já. jrað var stærð fisksins, sem
réði ákvörðun hans. Um leið og hann
afhenti laxinn fisksalanum í Clifden fór
allt í bál og brand. Það barst eins og
elding til Cushatrower, að Jói hefði
Vf.iðimaðurinn
43