Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Side 40

svaraði Tom, því sem næst í hálfum
liljóðum.
lioðar af laxi sáust á vatnsborðinu rétt
við fluguna, en frúin var of fljót á sér,
eins og okkur hættir oft við fyrsta dag-
inn. Hún kippti upp stangartoppnum
og flugan fór hátt í loft og festist í lyng-
inu fyrir aftan hana.
„Ansans vandræði!“ kallaði Jim. „Þetta
var fallegasti fiskur.“
„Særðuð Jrér hann, frú?“ spurði Tom.
Frú Evans ætlaði að fara að svara
þegar hún sá að asninn stappaði fram-
löppunum niður í steininn, eins og liann
væri stórhneykslaður á lienni. Hún hristi
stöngina reiðilega framan í dýrið og
sagði: „Viltu gjöra svo vel og þegja.“
Við Tom sagði lnin: „Hann fékk ekki
færi á að taka. Eg kippti lienni upp við
nefið á honum.“
„Jæja, þá látum við liann jafna sig
svolítið," sagði Tom tii að hughreysta
hana. „Ætli hann kom ekki aftur.“
Frú Evans settist og kveikti sér í vindl-
ingi. „Viit [)ú konra og reyna við hann,
Jim?“ kallaði hún til manns síns.
„Nei, það yrði árangurslaust," sagði
Tom. „Þetta er yðar fiskur. Það er yðar
fluga, senr hann vill.“
„Er þetta Jressi Furstasteinn?" spurði
frú Evans og benti á Grettistakið, sem
asninn stóð á.
„Já,“ svaraði Tonr.
„Hvernig fékk lrann þetta nafn?“
„Það er nú orðin gönrul saga. Ég var
þá snráhnokki, og faðir nrinn var leið-
sögumaður lrérna. Þá hafði indverskur
fursti ária á leigu eitt veiðitímabil. Þeir
kölluðu liann furstann af Baypoor. Hann
var heiðingi, en alnrennilegasti nraður.
Dag nokkurn var hann að kasta þarna
senr þér reistuð laxinn og setti þá í ný-
genginn fisk, sem var ferlíki að stærð.
Hann var maður óþreyjufullur, og þeg-
ar hann sá lrvað lrann var með á endan-
unr, fór hann að stynrpast við fiskinn og
reyna að þvinga lrann út úr straunrn-
um upp í lónið. Já, ég heyrði hann föður
nrinn sáluga nokkrunr sinnum segja Jressa
sögu! Hann sagðist hafa sagt við furst-
ann lrvað eftir annað: „Farið þér nú
varlega, yðar hágöfgi. Þér nregið til að
gefa lionunr eftir, yðar hátign. Gætið þess
að láta liann ekki fara nreð hausinn
inn í slýið, yðar hátign! Gott! Nei, nei,
takið ekki svona fast á lronunr! Gefið Jrér
eftir, gefið eftir! Æ, Jrarna slituð þér úr
honunr, helvítis halanegrinn yðar!‘“
Frú Evans ldó innilega. „Þetta er stór-
kostleg saga. Steinninn er Jrá minnismerki
unr laxinn, senr furstinn nrissti. Var Jretta
einhver feikna fiskur. Er það ekki á-
reiðanlegt?‘“
„Þrjátíu og sjö pund og 8 lóð þegar
hann var seldur á torginu í Clifden.“
„En þér sögðuð að furstinn hefði misst
hann.“
„Hann gerði Jrað, en föðurbróðir minn,
Jói Walsh — friður sé nreð sál ltans —
veiddi liann unr nóttina.
„Nri byrjaði asninn aftur að rymja
inngangstónana að laginu sínu.
„Nú skulunr við konra, frú,“ sagði
Tonr. Jói segir að laxinn sé tilbúinn að
skoða Teal & Silver fluguna yðar aftur.‘“
Frú Evans fór að kasta uppstreymis,
eins langt og lrún gat frá staðnunr Jrar
sem lrún lrafið reist liskinn, þangað til
hún var lrúin að ná út hæfilega langri
línu. Þá kastaði lrún flugunni þannig,
að lrún fór nákvæmlega sönru leið og
áður. Þegar laxinn konr, var hún við
38
Veiðimaouri.nn