Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Síða 18

vill hann heldur hafa hylbúann fyrir of-
an sig en neðan, því vís væri hann til þess
að strika niður í Myrkhyl, og þá gætu
leikar orðið tvísýnir.
Þessi fiskur virðist heldur rólegri, þó
stekkur hann einu sinni og þurrkar sig
allan, en að síðustu er honum landað á
sama stað og hinum fyni. Hér kemur 10
punda hængur, fagur fiskur, einnig með
sjólús.
„Á ég ekki að beita aftur eins og áð-
an?“ „Nei, nú hættum við veiðum, því
„bezt er að hætta hverjum leik, þá hæst
hann fer“, þá verða manni minningarnar
hugstæðari; þar að auki er orðið kvöld-
sett, og bezt að ónáða ekki gönguna
meira á leið hennar til æskustöðvanna.“
Það er alltaf gott að vera á heimleið,
ekki sízt er hugljúfar minningar um ó-
gleymanlega daga dvelja í huga manns.
Það virðist líka vera eins með hestana,
þeir tölta hátt ótilkvaddir og þegar á
Smjöreyri kemur, vilja þeir taka síðasta
sprettinn heim í lilað.
Þegar heim er komið, stendur Guðrún
fóstra mín á hlaðinu, þótt áliðið sé
kvölds, með fullt fat af nýmjólk og góð-
an bita af brauði.
Þó að sumar sé, er hestunum sam kær-
kominn nýmjólkursopinn, þó ávallt sé
hann samt beztur þá heim er komið úr
skammdegisbyl og frosthörkum. Mikið er
nú dásamlegt áð hátta ofan í drifhvítt
rúmið, eftir hugljúfa veiðiferð, og lofa
draumgyðjunni að svífa með sig ti! óska-
landanna.
Mér finnst ég vera staddur hjá Neðri-
Rauðabergshyl ofan Gilsbakkaeyra. Ég
ligg frarn á berginu sunnanverðu við hyl-
inn. Kyrrð öræfanna og fölvi haustsins
hafa hér völd. Haustsólin er að senda
sína síðustu geisla inn yfir óbyggðirnar.
Það slær rauðleitum töfrabjarma frá
berginu á spegilsléttan vatnsflötinn.
Skyndilega myndast glitrandi straum-
rák í spegilflötinn, og upp úr lionum
stekkur hrygna, sem er með hvíta rák
aftan við tálknlokin og yfir liausinn, en á
eftir henni synda fjölmörg laxaseiði, og
er sem þau ntyndi glitrandi sliir á eftir
henni, sem vissulega hæfir jafn fögrum
og tignarlegum fiski.
„Hvað er þetta, ætlarðu ekki að vakna?
Við megum byrja á klakhúsinu í dag“.
Lax, sem seldi líf sitt dýrt.
SAGA ein „minningamerk" er sögð frá Svíaríki
um viðureign lax og manns. Veiðimaður að nafni
Magnús Jakobsson, upp á íslenzku, var að vitja um
net sín í á nokkurri. Var hann á báti við annan
ntann, og áttu þeir ekki von stórfiska, því netin
höfðu verið lögð á silungatnið. En eigi höfðu þeir
tlregið lengi, er drátturinn tók að þyngjast og harð-
ar sviptingar að gerast niðri í vatninu. Kom þá brátt
í ljós, að lax einn ntikill og ferlegur var í netintt.
Veiðimennirnir höfðu báðir heyrt söguna utn Loka.
þegar hann brá sér í laxalíki, og var ekki trútt um
að þeir kennclu geigs. Ifæra var í bátnum, ein vopna.
og greip eigandinn hana og færði í fiskinn. Eftir
nokkurt þóf fékk hann dregið laxinn upp í bátinn
og hugðist nú greiða honum rothöggið í skyndi. En
laxinn ákvað að selja líf sitt dýrt, og svo fór, að
hann reyndist Magnúsi Htil heillaþúfa um að þreifa
áður en yfir iauk. Hann brauzt um svo hart, að
veiðimaðurinn missti takið á ífærunni, en um leið
sló laxinn sporðinum svo fast fyrir brjóst honunt
og á upphandlegginn, að hann féll um í bátnum,
og þegar hann ætlaði að standa upp aftur var hand-
leggurittn þverbrotinn rétt neðan við öxlina. Eftir
þetta afrek ætlaði laxinn að stökkva út í ána aftur
tueð ífæruna í bolnum, en þá kom aðstoðarmaður
Magnúsar til sögunnar og réði niðurlögum fisksins.
Fiskurinn var 30 pund, en það mttn vera óvenju-
leg stærð á þessum slóðum.
Tekið er frarn í fréttinni, að veiðimaðurinn niuni
ná fullum bata.
16
Veiðimaðurinn