Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Qupperneq 26

á eftir laxinum. En þá tók nú ekki betra
við. Þegar áin er í slíkum vexti, lokar
hamraveggur leið þess, er fara þarf þarna
niður með lienni. Með lagi má þó komast
nokkuð áleiðis niður með ánni eftir syllu,
sem er allmiklu ofan vatnsborðs, uppi í
berginu. Það kom í minn hlut að taka
við stönginni og fara þessa leið. Var það
auðvitað minnsti þátturinn og þá um
leið eina ánægjan, sem mér hlotnaðist í
þessum leik! Útrennsli úr Myrkhyl er
mest að vestanverðu, en hylurinn liggur
niður með berginu að austanverðu. Hyl-
urinn er mjÖg djúpur. Langur klappar-
hryggur liggur í árbotninum frá suðaust-
urlandinu til norðvesturs og myndat1
langt lón niður með berginu.
Nú var nauðsynlegt að villa um fyrir
þeim stóra, svo að hann hitti ekki á að-
al straumfallið út úr hylnum. Þetta tókst,
því að hann villtist inn í lónið. Þegar
hann rak sig á grynningarnar, snéri liann
til baka sömu leið, allt upp undir þann
stað, er hann tók, en þá snéri liann við
aftur og strikaði með flughraða niður
eftir, svo að útlit var fyrir að línan
dygði ekki, og var komið niður á síðustu
vindinga á hjólinu, er hann stöðvaðist.
Og enn tókst að sveigja hann inn í lónið.
Þannig endurtók þetta sig þrisvar í röð.
Þá fór hann að láta sig, og að lokum
var honum landað ofan við bergið, og
færði ég þar í hann — í rauninni áður
enn hann var allur — því að hann synti
svo hægt og silalega.
Það var aldeilis upplit á capt. Aspinall,
er hann hafði dregið þennan fallega fisk.
Taldi hann, að nú væri í rauninni óþarft
að vera að veiða meira á sumrinu. Lax-
inn vóg, að mig minnir, þegar heim kom,
24
36,5 ensk pund og eru það um 33—34
íslenzk pund. — Lax þessi var mældur
nákvæmlega og gjörð eftirlíking af hon-
um. Einnig voru teknar af lionum marg-
ar myndir. Því miður fékk ég enga mynd-
ina. Ég hafði á þeim dögum litla ánægju
af laxveiðum, þar sem ég var að mestu
leyti aðeins áhorfandi. Mér þóttu þeir
laxar verstir, er voru stórir, einkum þeg-
ar ég þurfti að bera þá langa leið á bak-
inu, eins og æði oft kom fyrir.
Þetta er þá sagan af viðureigninni við
stóra laxinn í Norðurá.
Llr því að ég tók mér fyrir hendur,
að geta nánar — en áður hafði verið gert
— um veiði stóra laxins í Norðurá, finnst
mér rétt að segja frá smá ævintýri, er kom
fyrir hinn snjalla veiðimann, capt. Aspi-
nall. Hann var einn þeirra veiðimanna,
er aldrei snerti við að veiða á maðk. Má
segja að hann notaði alveg eingöngu
flugubeitu. Veiðitækni hans var afburða
formföst, og skynsamleg, svo að af bar.
Kom þar í ljós næmt auga fyrir vatns-
lagi og reynzla og æfing í veiðitækni. Ég
hefi fáa menn séð kasta betur flugu en
hann. Allt var liðlegt og áreynzlulaust.
Ég má segja, að ævintýri það, sem ég
ætla að geta hér um, hafi skeð síðsum-
ars, sama árið og stóri laxinn veiddist.
Það var venja veiðimanna við Laxfoss,
eftir að lax sást liggja á og við Laxfoss-
vað, sem er nokkru ofan við fossinn, að
byrja veiði síðast í júlí eða í ágústmán-
uði við brotið.
Capt. Aspinall brá ekki þeirri venju.
Hann tók sér að þessu sinni stöðu aust-
an við ána og renndi einmitt nokkuð of-
arlega á Laxfossvaðinu. Hann liafði að-
Veuhmaðurinn