Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Qupperneq 48

okknr það líka, þótt \ ið hefðum lært það,
al langri reynslu, og — háli'rar aldar liarð-
vítugri göngu. —
Þegar ég svo fór fram á það við Cfunn-
ar, að hann legði til ailt bundið mál í
barnið okkar, var hann fús til þess. En
þar Jiitti ég iíka naglann á liöfuðið. Ég
hafði séð meira en nóg, til að sannfærast
um, að þarna var snillingur að verki.
Sjálfur þurfti ég því ekkert annað, en sjá
um sæmilegar flíkur handa því, í sam-
ræmi við liina sálrænu hæfileika þess, áð-
ur en ég sendi það til kunningjanna, sem
njóta þeirra veiga, er „Veiðimaðurinn“
flytur. En nú, þegar á hólminn er komið,
sé ég, að þetta er þyngri þraut en ég þá
liugði. Ég er því farinn að efast um, hvor
okkar hefur snúið á hinn. En úr þessu
verður því ekki breytt.
Síðan þetta gerðist, hefur það svo und-
arlega oft flögrað um hug minn, hve ríkt
það er í eðli okkar mannanna, að snúa
hver á annan. Eða — er þetta bara svona
argvítug smitun á mér — og þá Gunnari
líka — frá íslenzka refnum?
Þá vík ég að upphafi máls míns. Þar
gat ég urn, hve gaman það væri, að geta
tekið undir þessar ljóðlínur: — „að við
lifum löngum i, löndum minninganna“,
Og vegna þess, að því oftar sem ég hef
fengið mér væna sneið úr „Veiðimann-
inum“, sem mér hefur verið sendur frá
upphafi, því oftar hef ég sannfærst um,
að þeir, sem liann rita, og þá einnig les-
endur hans, eru alveg óvenju íundvísir á
þessa tegund dægradvalar og — kunna að
rneta gildi hennar. Við skulum því
skreppa aftur upp á heiðina — til Gunn-
ars.
í þetta sinn sifcur hann milli þúfna, í
brattri fjallshlíð, móti austri, og brosir
við ylgeislum sólar, sem nú er farin að
Veiðistangaviðgerðir.
CANE í flestar stærðir af stöngum. HANDSTYKKI, MIÐSTYKKI,
TOPPAR. Margar gerðir af HÓLKUM, LYKKJUM, KORKI, HJÓL-
FESTINGUM, POKUM o. m. fl.
Að gefnu tilefni skal tekið fram, að stöngum, sem ég tek til
viðgerðar, er aðeins veitt móttaka á vinnustofu minni.
Valdimar Valdimarsson, Suðurgötu 37. Símar 10572 og 13667.
46
Vewjmadurwn