Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Qupperneq 56

„Þetta var erfið nótt, Alastair. Þótt dýr-
ið væri að dauða komið, særði það Jhá-
poo hryllilega. Mér er gersamlega ómögu-
legt að skilja hver ástæðan hefur verið
fyrir þessu heimskulega frumhlaupi
garnla mannsins. Vera má að það hafi
verið sprottið af löngun til þess að breyta
í veruleika þeim fráleita mikilmennsku-
hugarburði sumra Indverja, að þeir séu
verkfæri æðri máttarvalda.
Allt var reynt, sem í mannlegu valdi
stóð, til þess að bjarga Iífi gamla manns-
ins. Ef til vill var kunnáttan í notkun
rotvarnarlyfja ekki fullkomin í þá daga.
Hvað sem því líður og Iivort sem orsökin
var andlegt áfall eða hægfara blóðeitrun,
fór Jhápoo að hraka á fimmta degi. Ég
lét flytja hann yfir í foringjatjaldið til
mín, og þar var það, eitt ofsalega heitt
kvöld í maí, sem hann bað um að fá að
tala við mig einslega.
Þó mikið væri farið að draga af gamla
manninum, brann ennþá eldur í gáfuleg-
um augum hans. Hvílík augu! Þau áttu
nú ekki framar eftir að skyggnast fyrir
liann eða mig um viilundarhús frumskóg-
arins, sem hann unni svo Iieitt, en ég vissi
að bann ætlaði að segja mér merkilegar
fréttir. „Sannkallaðar fréttir!“ hvíslaði
gamli maðurinn ogrétti nm leið út hend-
ina í kveðjuskyni, eins og liann var vanur
og hafði svo oft gert, þegar hann var
að flytja mér sínar óskeikulu upplýsingar
um veiðidýr. „Fréttir um tigrisdýr!" hélt
hann áfram og hló svolítið við, þegar
hann sá livað ég var þungbúinn. „Ó, ég
er alveg með fullri rænu“, mælti hann og
sá hvað ég hugsaði. „Alveg með á nótun-
um sahib (herra). Ef ég fengi svo sem
tíu dropa af ddru húsbóndans". Ég hellti
54 f i
tári af víni í glas handa honum og bland-
aði það með vatni. Svo hóf hann mál
sitt“.
„Þetta stendur mér allt ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum“, tautaði ofurstinn.
„Litla bækistöðin okkar undir háu trján-
um í frunrskóginum. Sólin var að setjast
og dimmir skuggar teygðu sig inn í tjald-
ið. Alvöruþrungið augnaráð liins deyj-
andi manns, skilmerkileg orð hans, þótt
mælt væru af viðkvæmni, og allar hinar
nákvæmu og endurteknu ábendingar,
sem ég reyndi að draga úr — bænamál og
skírskotanir. Undarleg var sú saga, sem
Irann sagði mér; hún snerti Gónd-þjóð-
flokkinn einan — enga aðra. Þar voru
dularfull fræði, sem ég er viss um að eng-
um öðrum Evrópumanni hefur verið trú-
að fyrir.
Ég féllst loks á að hlusta, til þess að
róa hinn þjáða mann. Nóttin kom og
kyrrð og myrkur ríkti í tjaldinu; en hug-
ur Jhápoos var nú kominn í jafnvægi og
farinn að ferðast, en smám saman fór frá-
stign hans að verða óskýr og samhengis-
laus. Eitthvað hafði gleymst á árbotnin-
unr, í farvegi Kókri. Þar var ekkert um
að villast; en svo var það eitthvað meira.
Hvar var það? Nú! Það var grafið ein-
hversstaðar! I dyrunum?
„Já, í dyrunum —
„í Nánda?“
„Já, í Nánda Bakajhán" (heimaþorpi
hans í Sátpurás).
Og þannig leið nóttin.
Þegar komið var fram undir morgun
hafði ég sofnað franr á hendur mínar, en
vaknaði við það, að eitthvað hreyfðist við
lrliðina á mér. Úti í frumskóginum voru
nývaknaðir páfuglarnir að mjálma morg-