Veiðimaðurinn - 01.12.1989, Qupperneq 34

stórum hluta vinnudagsins innan fjögurra
veggja vinnustaðarins.“
„Veiðivarsla er náttúrulega fyrst og
fremst það sem allir átta sig á, er þeir heyra
það starfsheiti, að fylgjast með veiðimönn-
um, að þeir fari eftir settum reglum um
veiðitæki og gerist ekki of veiðiglaðir og
gírugir. Er rétt að taka það fram strax, að sá
hluti starfsins sem snýr að sportveiði-
mönnum við Miðfjarðará er einstaklega
ánægjulegur. Til hreinna undantekninga
má telja að veiðimenn við ána fari ekki eftir
settum reglum. Þar er yfirleitt samankom-
ið einvala lið sannra veiðimanna og prúð-
menna, sem gera þann hluta starfs veiði-
varðarins að sannri ánægju. I öðru lagi er
veiðieftirlitsmanni ætlað að sinna ýmsum
verkefnum fyrir veiðimálastjóra, safna
skýrslum, annast sýnatökur af löxum og
silungum, mæla hitastig veiðivatna og svo
framvegis.“
„Skýrt er kveðið á í lögum um lax- og
silungsveiði, að laxveiðar í sjó séu bann-
aðar. Mönnum er lögð sú skylda á herðar
að sleppa laxi sem kann að slæðast í veiðar-
færi þeirra og kveða lögin ekki á um annað
en það gildi einnig um lax sem er dauður
eða dauðvona. Hins vegar leysa lögin ekki
úr þeim spurningum sem kunna að vakna,
hvernig t.d. eigi að koma í veg fyrir að lax
lendi í netum sem hugsuð eru til annarra
veiða en laxveiða, t.d. veiða á göngusilungi.
Hafa hagsmunir landeigenda við laxveiðiár
annars vegar og landeigenda við sjávar-
síðu í nágrenni laxveiðiár hins vegar oft á
tíðum stangast illilega á, er laxar sem eru á
leið sinni í laxveiðiárnar til að auka kyn sitt
lenda í netum sjávarjarðabænda sem eru í
sínum fulla rétti að leggja net fyrir göngu-
silung. Kemur þar til kasta veiðivarða að
fylgja því eftir að lax sé ekki veiddur í sjó.
Það, að framfylgja því að laxar séu ekki
veiddir í silunganet, er erfiðara um að tala
32
en framkvæma. Lengi hefur vantað reglu-
gerð samhliða lögunum margnefndu og
hefur sú vöntun gert lögin álíka hriplek og
netin góðu sem baráttan stendur oft á
tíðum um. Lögin hafa ekki sagt til um há-
markslengd slíkra neta, hámarksstyrk
þeirra, hvernig þau skuli lögð og ekki lögð,
og merkingar þeirra og fleira sem nauðsyn-
legt má teljast til að heildaryfirsýn sé yfir
veiðum með netum þessum. Lögin hafa
hins vegar innihaldið ákvæði um lágmarks-
stærð möskva í slíkum netum en hins vegar
ekkert um hámarksstærð þeirra. Þetta hef-
ur leitt til þess að erfiðleikar við að fram-
fylgja lögunum eru ómældir. Sem dæmi
má nefna að í skjóli þess að verið sé að veiða
göngusilung, hefur lengi viðgengist á
ýmsum svæðum á landinu, að lögð eru
gríðarlöng net úr sterku girni (0.50-0.70
mm) með möskvastærð allt að 14-15 sm á
strengdan möskva, sem segir okkur það að
verið sé að veiða tröllauknari göngusilunga
en langmenntaðir fiskifræðingar kannast
við að þrífist við strendur landsins, eða þá
að beinlínis er verið að leggja fyrir lax sem
er á leið í árnar.
Ekki hvarlar að mér að ætla að bændur
við sjávarsíðuna séu svo illskeyttir að vera
að brjóta lög með þessum hætti, svona
almennt. En hins vegar hefur greinarhöf-
undur og kollegar hans við vatnasvæði
Miðfjarðarár ítrekað rekið sig á að slík net
hafi verið þar í sjó.
Til að fylgjast með netaveiði í sjó er
beitt þeim meðulum sem fyrirfmnast hent-
ugust í hvert og eitt skipti. Er vikufriðun
skal viðhöfð, er reynt að fara sem mest með
ströndum á sjó, aka að þekktum veiðistöð-
um, eða þá það sem er alhentugast, að
fljúga yfir vörslusvæðið og hafa veiðieftir-
litsmenn þá notið aðstoðar Landhelgis-
gæslunnar er hún hefur lagt til þyrlu.
Einnig þekkist að veiðieftirlitsmenn fljúgi
VEIÐIMAÐURINN