Veiðimaðurinn - 01.12.1989, Síða 64

og hvers kyns „framfarir“, eru litlu Elliða-
árnar ennþá til, og þær meira að segja
blómstra. Sumarið 1985 gáfu þær 1155
laxa, sem er ekki svo lítið í sex stanga á.
(Það vill svo til, að ég átti tvo þeirra, fékk
þá í hálfs dags veiði seint um sumarið).
Asgeir Ingólfsson er af Elliðármönn-
um kominn fram í ættir og hann vann í
næstum 20 ár við athuganir og undirbún-
ing að bók sinni. I henni er fjöldi mynda,
bæði litmyndir og svart-hvítar, ásamt
loftmyndakorti. Bókin skiptist í tvo kafla,
nákvæma greinargerð um stjórnun ánna og
sögu þeirra, og lýsingu á hverjum einstök-
um veiðistað, þar sem sagt er frá legustöð-
um og hvernig eigi að veiða þá. Fyrri hlut-
inn er mjög svo áhugavert sögulegt yfírlit
og ætti að verða þeim veiðimönnum, sem
láta sig verndunarsjónarmið skipta, hvatn-
ing til að láta ekki deigan síga þótt í móti
blási. Seinni hluti bókarinnar mun ekki
aðeins auka veiðilíkur þeirra, sem veiða í
Elliðaánum, heldur sýnir og glöggt hversu
mikils fróðleiks hver og einn verður að
afla sér um á, til að geta raunverulega
talizt „þekkja“ hana.
Elliðaárnar eru oft eins konar sýningar-
svið og veiðispá fyrir erlenda veiðimenn,
sem til landsins koma. Eg gleymi því
aldrei, þegar ég sá í fyrsta sinn íslenzkan
lax veiddan, á maðk í Hundasteinunum
fyrir um 20 árum. Þegar ég sá þennan lax,
var einS og ég væri að klípa sjálfan mig til
að sannfærast um, að ég væri í raun og
veru kominn til að veiða í þessu stórkost-
lega landi. Síðan hef ég alltaf farið inn að
Elliðaám strax eftir að ég hef skráð mig
inn á hótelið mitt, til að sjá hvernig gengur.
Það er svo með mig, og marga aðra, að trú
mín á vikunni, sem í hönd fer, byggist á
því hvernig veiðist í Elliðaánum.
Elliðaárnar segja líka sína sögu um
íslenzku þjóðina, þessar 240 þúsund sálir,
62
sem hafa gert þetta hrjóstuga land að
einu mesta velferðarríki heimsins, og
hvers vegna þetta land getur státað af
meira en 60 ágætum laxveiðiám.
Bing Crosby fannst gaman að segja
sögu, sem áréttar þetta. Honum var boðið
að veiða í hálfan dag í Elliðaánum sem
gestur Stangaveiðifélags Reykjavíkur,
félagsins sem haft hefur Elliðaámar á
leigu og séð um þær síðan 1939. Hann var
að flauta lagstúf á meðan hann var að reyna
litla kvörn fyrir neðan Sjávarfossinn með
lítilli Blue Charm, og veitti varla nokkra
athygli brúnni næstum beint yfír höfði
sér, þar sem þjóðvegurinn liggur yfír ána.
Allt í einu ólgaði á fiski, og hann hremmdi
fluguna.
Bing var einn þarna og átti í erfiðleikum
með að lempa laxinn í stríðum straumnum
fram hjá oddhvössu grjótinu, sem alltaf
er til vandræða á þessum stað. Loksins
fór þó laxinn að „sýna á sér kviðinn“ og
Bing kom honum að bakkanum, þar sem
hann tók hann með höndunum.
„Skyndilega“, sagði hinn hamingju-
sami veiðimaður, „brutust út mikil fagn-
aðarlæti. Það hafa áreiðanlega verið
hundrað bílar, sem lagt hafði verið við
veginn, og allur mannskapurinn stóð við
handriðið á brúnni og klappaði og veifaði.
En enginn hafði látið hið minnsta í sér
heyra á meðan ég var að fást við fiskinn.
Mér hefur oft verið fagnað innilega, en
aldrei þótt eins vænt um fagnaðarlætin og
í þetta skipti. Eg varð svo sannarlega
hrærður“. OgBing bætti við eftir augna-
bliks þögn: „Allir fóru aftur að bílunum
sínum og leyfðu mér að veiða í friði.“
Bók Asgeirs Ingólfssonar segir líka sína
sögu um íslenzka þjóðarsál. Tökum sem
dæmi mál Thomsens hins danska, sem átti
Elliðaárnar á seinni hluta síðustu aldar
og virtist ætla að eyða laxastofni ánna með
VEIÐIMAÐURINN