Veiðimaðurinn - 01.12.1989, Side 60

Björgvin Skúli Sigurðsson
Klárir
í bátinn
Stórir og þungir regndropar falla án afláts
á regnkápuna mína, renna niður eftir
henni, niður á vöðlurnar og þaðan niður í
grasið og hverfa. Hér er hrollkalt, enda
hitastig lágt. Til allrar guðslukku er ekki
mikill vindur. Þess vegna getur þetta talist
sæmilegasta veiðiveður. Og á veiðum erum
við pabbi og mamma og Kári bróðir minn,
sem er 13 ára og tveim árum yngri en ég.
Mamma hefur brugðið sér upp í bíl til
þess að hressa sig á kaffisopa og ná úr sér
hrollinum. Við bræðurnir sitjum undir
kletti og reynum að skýla okkur fyrir rign-
ingunni.
Veiðistaðurinn heitir Stekkjarvik og er í
Presthvammslandi, sem er efsta veiðisvæð-
ið í Laxá í Aðaldal að austan og nær upp að
Laxárvirkjun. A svæðinu, sem er nokkuð
stórt, eru merktir nokkrir veiðistaðir og
leyft að veiða á eina stöng, sem er hæfilegt.
Við feðgarnir byrjuðum veiðar klukkan
8,30 um morguninn og höfum skipst á að
kasta með þessari einu stöng. Það er komið
að pabba að spreyta sig. Hann stendur á
dálitlum tanga, sem skagar þarna út í ána,
skammt frá þeim stað þar sem við Kári
sitjum. I viki rétt fyrir innan tangann
vaggar bátur, sem er til afnota fyrir þá
veiðimenn, sem fýsir að róa á dýpri mið.
Og það er einmitt á þau mið, sem við Kári
viljum róa. En pabbi heldur því fram, að
veiðivonin sé alveg jafnmikil frá landi.
Klukkan er langt gengin í tólf. Nokkrir
urriðar í hvítum plastpoka liggja í grasinu.
Þeir eru að vísu ekki mjög stórir, en þeir
eru til vitnis um það, að við erum ekki með
öngulinn í rassinum. En við viljum fá
stærri físk, helst lax. Veiðibókin sýnir, að
það ætti að vera mögulegt.
Allt í einu snýr pabbi sér að okkur og
kallar: „Klárir í bátinn.“ Þetta var einmitt
það, sem við vorum að bíða eftir. Við
stökkvum í hvelli um borð. Kári sest fram
í, en ég aftur í.
Aður en pabbi ýtir frá landi réttir hann
mér stöngina og segir, að nú sé komið að
mér að veiða. A girnistauminn hefur hann
hnýtt straumflugu, Black Ghost nr. 4, sem
hann segir að urriðinn taki mjög vel.
Pabbi rær bátnum örlítið út á ána, snýr
síðan stefni upp í strauminn og lætur
berast hægt niður ána. Hann stjómar hrað-
anum með því að róa á móti straumnum,
ýmist hratt eða hægt.
Nokkuð langt úti í ánni er stór steinn,
sem vatnsflaumurinn skellur á af krafti.
Pabbi segir, að þarna geti legið lax og ég
skuli vanda mig. En ekkert gerist. Eg kasta
og kasta, stutt og löng köst og allt þar á
milli. Og áfram siglir báturinn niður ána.
58
VEIÐIMAÐURINN