Veiðimaðurinn - 01.12.1989, Síða 10

Svo er til allrar hamingju ekki og einn af
þeim dögum sem mun ekki líða mér úr
minni er 9. september 1988.
Sandá í Þistilfírði. Töfraorð í mínum
huga. Sögur af risalöxum og staðfestar
skýrslur af óvanalegri meðalþyngd höfðu
með árunum gert það að verkum að ein af
mínum heitustu óskum var að komast þar
til veiða.
Óskin rættist haustið 1988.
Fullir eftirvæntingar héldum við þrír
félagarnir, auk mín Sveinbjörn Jónsson og
Sigursveinn Magnússon, austur á bóginn
til fundar við þetta margrómaða vatnsfall.
Það var ekki frítt við smá handskjálfta hjá
mér þegar við ókum fram á hæðina við
Bjarnadalshylinn rétt fyrir neðan veiði-
húsið. Af minni eðlislægu bjartsýni átti ég
allt eins von á því að sjá einn af stærri gerð-
inni renna sér. Við virtum fyrir okkur
drjúga stund þennan glæsilega veiðistað,
biðum í ofvæni eftir hreyfíngu og sjá!:
Fast við vesturlandið stökk fagurlega ný-
runninn lax, sjálfsagt ein fimm til sex
pund. Við héldum upp í veiðihús.
Sandá er tvímælalaust eitt fegursta
vatnsfall sem ég hef komið að. Veiðisvæðið
frá ósi inn að ófærum fossi er stutt, en þétt-
setið af kynngimögnuðum veiðistöðum.
Það var þó varla liðinn sólarhringurinn frá
komu okkar, þar til ég hafði eignast minn
uppáhaldshyl og ekki að ástæðulausu.
Að morgni annars dags vöknuðum við í
seinna lagi. Sól skein í heiði og sölnuð strá-
in bærðust ekki í logninu. I flýti var tekinn
til morgunverður og á meðan við vorum að
koma honum í okkur var samið um skipt-
ingu á svæðum: Þeir færu saman inn að
fossi og veiddu sig niður að brú, en ég
færi á svæðið fyrir neðan brúna.
A hlaðinu stóð jeppinn minn, tryggðar-
tröll sem aldrei hafði misst úr snúning. Ég
snaraði mér upp í hann og hugðist þeysa af
stað. En viti menn, nú harðneitaði vinur-
inn í gang. Eftir smástund vorum við allir
þrír komnir undir vélarhlífína og gerðum
það sem talið var mögulegt til að tjónka við
kauða. En allt kom fyrir ekki. Hægt og bít-
andi tæmdist út af rafgeyminum þar til
þögnin ein ríkti. Þetta var þá geðsleg byrj-
un á deginum eða hitt þó heldur.
Samið var um nýja skiptingu. Félagar
mínir skyldu halda eftir sem áður inn að
fossi en ég skyldi rölta í hyljina næst veiði-
húsinu.
Ég átti ekki langa dvöl við Kofahylinn
og Stekkjarhólanesið. Bjarnadalshylurinn
var mér í fersku minni frá deginum áður og
þangað hraðaði ég förinni. Síðustu skrefín
gekk ég þó rólega og hafði ekki augun af
hylnum.
Skyndilega lyfti sér fiskur niður undir
brotinu austanmegin, nálægt landi. Þetta
var svo sannarlega ekki sá hinn sami og
daginn áður, kolmórauður dólgur, sjálf-
sagt um 20 pund. Varla var komin kyrrð á
hylinn þegar 12 til 14 punda fískur stökk
ofarlega, rétt austan við aðalstrenginn.
Hann varð að bíða betri tíma.
Þessir stóru laxar koma mér alltaf úr
jafnvægi. Skjálfandi í hnjáliðunum og
skraufþurr í kverkunum óð ég varlega út á
klettasylluna sem liggur um fjóra metra út
frá vesturlandinu. Ég reyndi að áætla kast-
lengdina nákvæmlega. Það var nokkuð
langt þarna yfír í austurlandið. En fyrsta
kast heppnaðist ágætlega, tveggja tommu
Ofsaboom-túpan lenti aðeins nokkra senti-
metra frá austurbakkanum, sökk og kafaði
silalega þvert yfir hylinn. Engin hreyfing.
I annað sinn flaug túpan fast að hinu
landinu og hóf ferðina í áttina til mín. En
það ferðalag var stöðvað hressilega á miðri
leið.
Takan var djúpt og róleg og án þess að
ég sæi örla á fiskinum varð ég strax sann-
8
VEIÐIMAÐURINN