Landsfundur Sjálfstæðisflokksins - 01.12.1967, Síða 87

þessar aðgerðír. Síðan hefur smám saman Ver-
ið byggður upp gjaldeyrisvarasjóður, sem nú
nemur um 2000 millj. kr. Sumir láta sér að vísu
fátt um finnast þennan sjóð og gera jafnvel til-
lögur um það, að honum verði skipt niður og
eytt í skyndingu til ýmissa framkvæmda í
landinu. Er þá væntanlega um leið talið auð-
ið að losa bundna féð, sem Seðlabankanum
er nauðsynlegt til þess að geta haldið í gjald-
eyrisvarasjóðinn, því að stöðugt hefur verið
hamrað á því af stjórnarandstöðunni að losa
eigi bundna féð og lækka vexti. Hér er um
svo dæmalausa glópsku að ræða, að ekki er
hægt annað en álita, að greindir menn tali
gegn betri vitund, þegar þeir halda fram
slíkum kenningum. Gjaldeyrisvarasjóðurinn, en
tilvist hans byggist á innlánsbindingunni, er
eitt traustasta haldreipi þjóðarinnar og undir-
staða þess, að hún geti byggt upp atvinnulíf
sitt og notið eðlilegs lánstrausts á erlendum
mai-kaði, sem til þess þarf að afla fjár til
þeirra margvíslegu framkvæmda, sem við er
að fást hverju sinni. An þessa gjaldeyrisvara-
sjóðs og þeirrar efnahagsstefnu, sem hefur
lagt grundvöll að honum, hefði ekki tekizt að
byggja upp þann stóra fiskiskipaflota, sem
keyptur hefur verið til landsins síðustu árin
og fyrst og fremst er keyptur fyrir erlent láns-
fé. Það hefði heldur ekki verið hægt að tryggja
þau stórlán erlendis, sem fengin hafa verið
til stórvirkjana hér á landi, sem er lífsnauð-
syn, ekki aðeins fyrir stóriðju, heldur allt
atvinnulíf í landinu. Og einmitt nú, þegar stór-
verðfall er á höfuðútflutningsframleiðslu
þjóðarinnar, þá sannar gjaldeyrisvarasjóður-
inn bezt mikilvægi sitt. Hvar halda menn, að
við hefðum staðið, ef slíka verðlækkun hefði að
höndum borið fyrir átta eða níu árum síðan?
Þá hefði þegar í stað orðið að grípa til enn
strangari innflutningshafta til viðbótar þeim,
sem þegar voru fyrir, og jafnvel til skömmt-
unar. í dag gerir þessi mikilvægi gjaldeyris-
varasjóður hins vegar mögulegt að leyfa áfram
fullt frelsi í viðskiptum og athafnalífi, þrátt
fyrir hið mikla verðfall útflutningsframleiðsl-
unnar, og vegna góðrar afkomu rikissjóðs er
hægt að mæta þessum mikla vanda inn á við,
án þess að grípa þegar í stað til kjaraskerð-
ingar, sem ellahefði orðið óhjákvæmileg. Vitan-
lega mun frambúðarverðlækkun útflutnings-
framleiðslu þjóðarinnar til lengri tima gera
kjaraskerðingu óhjákvæmilega í einhverri
mynd. En eínmitt efnahags- og fjármálastefn-
an undanfarin ár gerir þjóðinni mögulegt að
mæta þessum alvarlegu áföllum um skeið án
þess að grípa til neinna neyðarráðstafana.
Takist, í framhaldi af verðstöðvuninni, að ná
skynsamlegu samkomulagi um kjara- og verð-
lagsmál og takist jafnframt að ná samkomu-
lagi um frambúðarskipulag þess verðjöfnunar-
sjóðs, sem nú hefur verið stofnaður til þess
að mæta verðsveiflum í sjávarútveginum, og
takist að fá áframhaldandi stuðning þjóðar-
innar við þá fjármála- og efnahagsmálastefnu,
sem fylgt hefur verið undanfarin ár og sem
hefur sannað bezt ágæti sitt nú, er ekki ástæða
til þess að álíta, að þjóðin þurfi að kvíða
framtíð sinni og að ekki takist að halda áfram
af fullum krafti því uppbyggingarstarfi, sem
unnið hefur verið að síðustu árin. Það er því
vissulega mikilvægt fyrir örlög þjóðarinnar,
að hún misstígi sig ekki í næstu kosningum.
Þokukenndur boðskapur stjórnarandstæðinga.
Stjórnandstæðingar fordæma núverandi
stjórnarstefnu, en það sem verst er, er, að þeir
hafa ekki upp á neitt að bjóða í staðinn.
Kommúnistar eru að sjálfsögðu þess ekki um-
komnir að marka neina þá stefnu, er samkomu-
lag gæti orðið um. Framsóknarflokkurinn for-
dæmir allt sem gert hefur verið, og talar um
nauðsyn þess að gerbreyta um stefnu, taka
upp nýja stefnu, fara nýjar leiðir, hina leið-
ina. En eftir að hafa reynt að marka þessa
nýju stefnu í átta ára stjórnarandstöðu, þá
er hin leiðin í dag nákvæmlega eins þoku-
kennt hugtak og þriðja leiðin í síðustu
kosningum. Nýjasta skilgreining á þessari
stefnu er stefnuræða formanns Framsóknar-
flokksins á nýafstöðnu flokksþingi. Mun leit-
un að jafnþokukenndum boðskap. Þar var
ekki bitastætt á neinu og þótt formaðurinn teldi
sig þess umkominn að fordæma allt, sem gert
hefði verið síðustu árin, þá voru honum úr-
lausn vandamálanna ekki ljósari en svo, að
ef flokkurinn fengi völdin, að kosningum lokn-
um, þá átti það að verða fyrsta verkið að
kveðja til úrvalsmenn af ýmsum sviðum þjóð-
lífsins til þess að segja fyrir um það, hvað
gera skyldi. Það virðist því nánast svo, að
næststærsti flokkur þjóðarinnar geri sér
ekki meiri grein fyrir sinni eigin stefnu í þjóð-
málum en svo, að hann lifi í þeirri von, að
einhver ofurmenni muni geta, ef á þarf að
85