Muninn - 01.05.2016, Blaðsíða 49

Það afbrigði að kjósa heldur vinstri hendina til hinna ýmsu
verka þ.á.m. að skrifa, teikna eða mála hefur verið til frá
upphafi tímans. Enn hefur vísindamönnum þó ekki tekist að
svipta hulunni af því hvers vegna sumir draga þann djöful á
eftir sér að vera örvhentir. Frá örófi alda hefur þessi spurning
brunnið á vörum mannkynsins en engin greinileg svör hafa
fundist. Vísindamenn hafa reynt að einangra hið ,,gallaða”
gen sem veldur því að fólk verður örvhent en án árangurs.
Ekki er heldur nákvæmlega vitað hvort um eitt gen er að
ræða eða hvernig nákvæmlega erfðirnar ganga fyrir sig.

Þau María Þórunn Númadóttir og Halldór Gunnar
Hálfdánarson frá Molastöðum í Fljótum urðu fyrir því
reiðarslagi að eignast örvhenta dóttur fyrir um 18 árum síðan.

,,Hún virtist ósköp heilbrigð og
eðlileg fyrsta árið en þegar hún
fór að byrja að teikna, mála og
annað slíkt tókum við eftir því að
hún notaði gjarnan vitlausa hendi”

sagði Halldór Gunnar í samtali við blaðamann Munins en
Halldór var í miklu sjokki á sínum tíma þegar þau hjónin
komust að erfðagalla dóttur sinnar. Dóttir þeirra, Rebekka
Hekla, sem nú er nemandi hér við Menntaskólann á
Akureyri þrátt fyrir að vera örvhent, hefur reynt hvað hún
getur til að þvinga sjálfan sig til að nota rétta hendi. ,,Ég
bara get það ekki” sagði Rebekka miður sín við blaðamann
en Rebekka hefur reynt margar róttækar aðferðir. ,,Einu
sinni batt í vinstri höndina á mér fyrir aftan bak og reyndi
að nota þá hægri í heilan dag, en það ekki vel”
Halldór endurtekur að þau hjónin hafa verið í
miklu taugalosti á sínum tíma enda eru þau bæði rétthent
og því mjög undarlegt að Rebekka skuli hafa þróað með sér
þessa afbrigðilegu hegðun. ,,Rebekka er frumburður okkar
hjóna og því var þetta mjög erfitt fyrir okkur” sagði María
Þórunn og Halldór bætti við að þau hefði verið svo ung og
óreynd og því ekki vitað hvernig ætti að bregðast við svona.

,,Við erum líka mjög trúað fólk svo
það var ekki síður erfitt að samþykkja
eitthvað sem Biblían styður ekki"
María og Halldór hættu þó aldrei að elska dóttur
sína. ,,Við héldum fyrst að þetta væri bara tímabil að hún
Rebekka okkar vissi bara ekki betur. En þegar þetta hélt
áfram vorum við sannfærð um að hún þyrfti bara hjálp. Að
þetta væri einhverskonar sjúkdómur. Við fórum lækna á
milli í mörg ár til að leitast við að laga þetta” sagði Halldór
og stundi. ,,En það virtist ekkert virka” bætti María við.
Smám saman fóru hjónin að læra að lifa með þessum
svokallaða galla og í dag elska þau dóttur sína skilyrðislaust.
,,Foreldrar mínir sögðu alltaf að þetta væri bara tímabil, að
ég vissi ekkert hvað ég vildi. Núna eru þau orðin meira opin
og ég skammast mín ekkert fyrir það að vera örvhent í dag.
Auðvitað hef ég orðið fyrir miklum fordómum en samfélagið
er að breytast. Fleiri og fleiri eru að átta sig á því að örvhentir
eru líka fólk” sagði Rebekka sem nú er hætt öllum skrýtnu
aðferðunum til að reyna að skrifa með ,,réttu” hendinni.
,,Alveg eins og samkynhneigðir
fæðast samkynhneigðir þá fæddist
ég örvhent, þannig er það bara. Ég
held þetta hafi ekkert með erfðir að
gera. Ég er bara eins og ég er, hvernig
á ég að vera eitthvað annað?”
,,Örvhentir eru líka fólk”
Rebekka Hekla,
nemandi í 3.A.
Umsjón: Lovísa H Jónsdóttir