Muninn - 01.05.2016, Blaðsíða 102

100
Ég skil ekki þá tísku að allir eigi að vera eins.
Karlmannafatatíska hefur í gegnum tíðina verið alveg
skelfileg. Horfum bara á Alþingi, þar eru allir karlar í
jakkafötum og í skyrtu en að vísu kemur fyrir að menn
eru ekki með bindi. Hinsvegar eru konurnar í alls
konar fötum og geta verið hvernig sem er, þær hafa
miklu meira frelsi í klæðaburði. Þær geta til dæmis
leyft sér að vera í hvaða litum sem er. Ég skil ekki
að einhver góður fatahönnuður hafi ekki enn reynt
að búa til brúklega spariflík handa karlmönnum.
Jakkafatajakkinn passar ekki á neinn heilbrigðan
mann.
Klæðaburður karla var reyndar allt öðruvísi
hér á öldum áður, til dæmis í Egyptalandi, Grikklandi
og í Rómaveldi hinu forna, þá var litanotkunin miklu
meiri. Þá notuðu karlmenn andlitsfarða og naglalakk
og voru í skrautlegum, sterklituðum flíkum. Í
fornsögunum er mikið sagt frá glæsilegum litklæðum,
en svo einhvern veginn datt allt ofan í þetta gráa
leiðinlega.
Þegar ég var hérna í skóla þá var tískan allt
öðruvísi en nú. Sparifatadagurinn hjá ykkur í fjórða
bekk var eins og hversdagurinn var í skóla þegar ég
var hér nemandi. Eftir að ég lauk hér stúdentsprófi
og fór suður í háskóla þá gerðist eitthvað og ég fór að
kaupa litríkari föt. Ég fór einn vetur til Neskaupstaðar
að kenna og þar var ég kallaður „maðurinn í gulu
sokkunum“ eða „maðurinn í grænu buxunum“. Þessi
klæðaburður þótti alger latína fyrir saumaklúbbunum
sem töluðu mikið um mig. Svo leið tíminn og ég hætti
að þola að vera með bindi og í skyrtu sem var hneppt
upp í háls og nú eru komnir nokkrir áratugir þar sem
ég hef aðallega gengið í bol. Ég er oftast í víðum fötum
og vel föt eftir þægindum en ekki útliti. Maður á að
láta sér líða vel, það skiptir engu máli hvað öðrum
mönnum finnst.
Klútasöfnunin byrjaði einhvern tímann
fyrir kannski 4-5 árum þegar vinir mínir gáfu mér
einfaldan, fallegan og litríkan klút í afmælisgjöf
og það er sennilega upphafið að þessu öllu. Svo
einhvernveginn verður þetta bara venja og manni
finnst maður vera hálf-ómögulegur þegar maður er
ekki með klút. Ég stóð mig að því hér um daginn að
ég fór á Glerártorg og þegar ég kom þangað þá tók
ég eftir því að ég var ekki með neinn klút um hálsinn.
Með Sverri Páli
Klútatal