Muninn - 01.05.2016, Blaðsíða 55

53
Vitur maður að nafni Aristóteles sagði eitt sinn að dygðir væru meðalhóf tveggja öfga, þannig er til dæmis
hugrekki meðalhóf lastanna fífldirfsku og heigulskap. Þegar á reyndi varð Aristóteles þó að viðurkenna að
þetta gat ekki átt við um allar dygðir, það er til dæmis ekki hægt að vera of góður eða of kærleiksríkur. Það
sama má segja um femínisma, það er ekki hægt að vera of réttlátur þegar kemur að jafnrétti kynjanna, það er
því ekkert til sem heitir öfga femínismi.
Algengasta staðalímynd öfga femínista eru konur sem að forðast allt sem samfélagið hefur kennt sem
kvenlegt, konur sem flétta á sér píkuhárin og fara aldrei í sturtu. Staðreyndin er hins vegar sú að það hvernig
við klæðum okkur og hugsum um líkama okkar segir ekki endilega til um viðhorf okkar til jafnréttis, það
gerir kynhneigð okkar ekki heldur. Margir virðast halda að femínismi gangi út á að eyða þeim hugmyndum
sem samfélagið telur kvenlegt. Ég raka mig undir höndunum, uppáhalds liturinn minn er bleikur, ég elska
að fara í fínan kjól og jafnvel að setja á mig varalit, það gerir mig ekki að minni femínista en stutt klipptu
konuna í gallabuxunum. Það er í lagi að vilja stundum vera sæt og sexí!
Femínismi gengur ekki út á að sýna að konur geti verið eins og karlar,
heldur einmitt að þær séu jafn mikilvægar og þeir þrátt fyrir ólíka
eiginleika.
Þegar fólk talar um öfgafemínista segir það meira um skilning þess á hugtakinu femínismi heldur en
femínistann sem um er rætt. Skilgreining femínisma er sú pólitíska afstaða að vilja jafnrétti á milli kynjanna.
Höfundur og teikning:
Odda Júlía Snorradóttir fyrir hönd FemMA
Femínismi er dygð