Muninn - 01.05.2016, Blaðsíða 67

65
Að vera með öðru fólki er stundum alveg ótrúlega erfitt,
því mér finnst eins og öllum finnist ég ógeðslega feit.
Alltaf. Það er líka ótrúlega erfitt að borða fyrir framan
aðra. Það er bæði óþægilegt að fá komment á að maður
borði ekkert, og svo finnst mér ég líka borða alltof mikið
stundum, og þá líður mér eins og allir dæmi mig fyrir að
vera að borða.
Það er líka skrítið að borða fyrir framan þá sem vita af
þessu, því ég er alltaf að passa að borða hæfilega lítið, svo
þau haldi ekki að ég GETI alveg borðað og mér finnst
að þau haldi að ég sé bara að grínast með að vera með
átröskun.
Litla saklausa, hrædda stelpan með viðkvæma hjartað
brýst mjög oft fram þegar mér líður illa með sjálfan mig.
Ef á móti blæs verð ég rosalega lítil í mér og finnst ég
ennþá ömurlegri fyrir vikið.
Það að fá skammir, lélega einkunn á prófi eða fyrir
verkefni getur eyðilagt vikuna fyrir mér og mér finnst
eins og líkaminn verði lamaður.
Ástæðan fyrir því að það veit nánast engin
af þessu er að mér sjálfri finnst þetta ótrúlega mikill
veikleiki. Finnst að ef ég segi fleirum frá þessu eigi ég
eftir að missa alla vini mína, eða að þeir muni alltaf eiga
eftir að hugsa öðruvísi um mig. Ég tala eins lítið og ég
get um þetta við foreldra mína, því ég vil ekki að það séu
einhver vandamál á heimilinu sem eru mér að kenna.
Bestu vinkonur mínar og kærastinn minn eru samt
ótrúlega mikill styrkur og stoð fyrir mig, í þau nokkru
skipti sem ég hef talað um þetta.
Engar áhyggjur samt, ég á mjög góða
daga inn á milli þeirra slæmu. Ég hef
leitað mér hjálpar og er á batavegi.
Leiðin héðan liggur bara upp á við, og
mér líður mun betur eftir að ég hitti
sálfræðing.
Ástæða þess að mig langaði til að skrifa þetta, er
annarsvegar að segja við þau ykkar sem líður eins og mér
og hafa ekki leitað sér hjálpar, að gera það. Það er erfitt að
taka af skarið, en það er þess virði. Maður fær stuðning
hjá fólki sem skilur mann fullkomlega, hlustar á mann og
getur hjálpað manni að líða betur. Það besta sem maður
gerir, og jafnvel það erfiðasta, er að viðurkenna fyrir
sjálfum sér að maður sé „veikur“ og þurfi hjálp.
Hinsvegar var ástæðan sú að mig
langar að láta ykkur vita að þessu
sjúkdómur leynist allstaðar.
Ég veit um miklu fleiri krakka sem eru að ganga í
gegnum það sama og ég, og maður verður að vera
duglegur að dæma ekki, vera skilningsríkur og passa það
sem maður segir við annað fólk.
Það er líka rosalega mikilvægt að hrósa ekki öðrum
fyrir að vera mjór. Þó svo að núverandi líkamsstuðlar
segi okkur að allir séu voða fínir og flottir þegar þeir eru
mjóir, þá segir það ekki neitt.
Hugsum áður en við tölum, og verum einnig dugleg að
hrósa öðrum, eins oft og við getum!
Ég veit að það verður erfitt að
vinna þennan bardaga og ég á
alltaf eftir að eiga slæma daga inn á
milli, en fokk hvað mér mun takast
það, sama hvað!

Höfundur lætur ekki nafn síns getið.