Jökull - 01.01.2020, Side 150

Hlíf og Maggi á góðri stund í Jökulheimum í lok vorferðarinnar 2005.
Ljósmynd/Photo. Magnús Tumi Guðmundsson.
Magnús Hallgrímsson, 1932 – 2020
Minning
Það fólk sem fær króníska jöklabakteríu notar þau
tækifæri sem gefast til að ferðast og kanna landið. Há-
lendið er kjörlendi, ofar byggðum þar sem kyrrðin er
mest en veðrin geta líka verið æði hörð þegar þannig
skipast. Að ferðast um hálendið og jökla á skíðum eða
tveimur jafnfljótum sumar sem vetur kallar á glögg-
skyggni, útsjónasemi og þolgæði. En kannski fyrst
og fremst fjör og þrótt. Allt þetta hafði Magnús Hall-
grímsson til að bera. Hann byrjaði ungur að fara á fjöll
og jökla. Tók þátt í löngum leiðöngrum fyrir tvítugt
og öðlaðist á unga aldri víðtæka reynslu á fjöllum.
Maggi Hall var sonur Laufeyjar Jónsdóttur og
Hallgríms Einarssonar og ólst upp á Akureyri þar sem
faðir hans rak ljósmyndastofu. Hallgrímur lést þeg-
ar Maggi var 16 ára en móðir hans hafði misst heils-
una nokkru fyrr og dvaldi á spítala í Reykjavík þaðan
sem hún átti ekki afturkvæmt. Maggi og systkini hans
björguðu sér sjálf að mestu og þurfti Maggi, sem elst-
ur barna þeirra Laufeyjar og Hallgríms að taka ábyrgð
á heimilinu. Þá ábyrgð axlaði hann. Bræðurnir Maggi
og Ólafur tóku báðir stúdentspróf frá MA. Maggi varð
verkfræðingur og Ólafur læknir. Þeir urðu að vinna
sjálfir fyrir námi sínu.
Að loknu stúdentsprófi lá leiðin til Reykjavíkur
þar sem Maggi tók fyrrihlutapróf við Háskóla Íslands
og fór síðan til Kaupmannahafnar þar sem hann lauk
prófi í verkfræði. Við tóku margvísleg verkfræðistörf,
ekki síst verkefni sem kröfðust útivinnu, enda naut
Maggi sín best við mælingar og ýmislegt ferðaslark.
Hann vann um tíma hjá Vita- og Hafnamálastjóra, var
einn af stofnendum verktakafyrirtækisins Hönnunar
og síðar Virkis. Hluti verkfræðistarfanna var erlend-
is, m.a. í Kenía og Suður-Ameríku. Hér heima átti
vel við hann stýra átaksverkefnum af ýmsu tagi, m.a.
að mæla fyrir háspennulínum. Um 1980 hófst annar
kafli í starfi Magga, þegar hann fór að vinna við frið-
JÖKULL No. 70, 2020 147