Úrval - 01.10.1945, Blaðsíða 11

EINBEITTU HUGANUM
9
áhrif hvort á annað. Áhuganum
fylgir einbeiting og einbeiting-
unni getur einnig fylgt áhugi.
Til þess að geta einbeitt sér,
verður maður að læra að ráð-
ast af alhug að viðfangsefninu,
hve ógeðfellt sem það kann að
virðast. Legðu þig frarn, og það
mun bráðlega hrífa þig líkt og
kappleikur. Áríðandi er að gera
sér þetta atriði ljóst. Ef þú
veizt fyrirfram, að þú munir fá
áhugann þegar þú ert byrjaður,
muntu ekki hika við að byrja.
1 mörgum tilfellum tökum við
truflunum fegins hendi, og jafn-
vel óskum beinlínis eftir þeim.
Orsökin er sú, að við vitum
ekki, að hið ógeðfellda starf,
sem framundan er, rnun taka
hug okkar alian ef við getum
einbeitt okkur óskipt að því.
Eflaust er þetta ástæðan til
þess, að William James lagði
svo mikla áherzlu á hve áríð-
andi væri að hagræða sér við
vinnuna. Athyglin er helzt
óskipt, ef hugur og hönd
vinna saman. Þáttur líkamans
kann að vera lítill — sérstök
staða eða þensla ákveðins
vöðva — en samt sem áður ein-
hver.
Jafnvel þegar við eriun í al-
alvöru byrjuð að einbeita okkur,
truflar mergð hugsana, hljóða
og annara skynjana hug okkar.
Þá nægir ekki að útiloka þessa
áreitni eða vísa þeim á bug, við
verðum að láta það, sem við er-
um að einbeita okkur að, fyllla
sæti þess. Það er ekki hægt að
varpa hugsununum frá sér eftir
vild. Ef þú efast um það, skaltu
spreyta þig á gamanþraut
Walter Pitkins: „Hugsaðu
næstu þrjátíu sekúndur um orð-
ið „vatnahestur.“ Þá reyna
margir að einbeita sér á þann
hátt, að uppræta úr huga sér
þær hugsanir, sem ekki koma
málinu við, í stað þess að leggja
aðal áherzluna á það,að einbeita
sér ákafar en áður að viðfangs-
efninu.
Þegar þú fæst við eitthvert
viðfangsefni, mun fjöldi ann-
arra viðfangsefna ásækja hug
þinn — auðvitað allt efni,
sem helzt þarf að sinna undir-
eins. Eða þarf þess ef til vili
ekki? Auðvitað þarf þess ekki.
Þau verða að bíða úrlausnar.
Áhyggjumar elta okkur sífellt
á röndum, eins og draugar, sem
við getum aðeins séð, og sálar-
sjónir okkar stara vonleysislega
á þær, í stað verkefnisins, sem
við höldum að við séum að
sinna. En fyrir alla muni, láttu