Úrval - 01.10.1945, Blaðsíða 123

ÆVINTÝRABRÚÐURIN
121
Móðirin lyfti rananum og rak
upp heljaröskur, svo reyndi
unginn að herma eftir henni,
en gat aðeins rekið upp veikt og
ámátlegt væl. Vonbrigði mæðr-
anna og sneypa unganna komu
okkur til að skellihlægja. Nám-
skeiðinu var slitið í mesta upp-
námi.
Öll árin, sem við umgengumst
fílana, urðum við aðeins einum
að bana. Þegarþaðvilditil.höfð-
um við beitt myndavélunum að
smáhjörð, sem stóð í hnapp á
sléttunni, og fílaungarnir voru
að leika sér að því að hlaupa í
kringum fullorðnu dýrin.
Ég reyndi að koma lífi í fíl-
ana, eins og venja okkar var, en
þarna var ekki um neitt skjól að
ræða, ef dýrin kynnu að ráðast
á okkur, og vildi Martin því að
ég tæki að mér að stjórna kvik-
myndatökuvélinni, en hann
sinnti mínu hlutverki. Hann fet-
aði sig hægt í áttina til hjarðar-
innar. Allt í einu kom stærsti
karlfíllinn auga á Martin. Hann
sperrti eyrun og réðst gegn hon-
um í einu vetfangi.
Martin tók til fótanna. Okkur
hafði oft tekizt að stöðva slíkar
árásir með því að æpa og veifa
handleggjunum, en það varð
engu tauti komið við þennan fíi.
Martin reyndi að leika á hann,
með því að hlaupa í einlægum
krókum, en dýrið fylgdi honum
fast eftir, og færðist nær. Fíla-
hópurinn var nú líka kominn af
stað á eftir þeim. Ég hélt áfram
að snúa vélinni, eins og ég hafði
iofað, en ég gat ekki stillt mig
um að hljóða jafnframt. Ein-
hver innri rödd sagði mér, að
kvikmyndin, sem ég var að
taka, yrði stórfengleg, en önn-
ur rödd hélt því fram, að fílarn-
ir myndu troða Martin undir
fót'um sínum, nema ég gæti
drepið stóra karlfílinn. Ég þreif
byssu og skaut. Ég minnist þess
ekki, að ég hafi miðað. Hin
risastóra skepna skjögraði
nokkur skref og steyptist því
næst til jarðar, og hinir fílarnir
beygðu af og lötruðu burt.
Ð LOKUM kom að því, að
við læstum unaðslega hús-
inu okkar við Paradísarvatn og
snerum heim til Bandaríkjanna,
til þess að búa kvikmyndir okk-
ar til sýninga. En við höfðum
ekki fyrr lokið því en við hröð-
uðum okkur aftur til Afríku. í
þetta skipti voru ljón viðfangs-
efni okkar.
Ljón! Við dvöldum árlangt á