Úrval - 01.10.1945, Síða 49

VONBRIGÐI
47
og smátt og smátt fór að skap-
ast skýr mynd af húsi hans í
huga mínum. Úr köldum leigu-
bílnum sá ég þægilega pipar-
sveinsíbúð, með þrem íburðar-
miklum baðherbergjum, og
borðstofu, er skreytt var mál-
verkum eftir Guardi og Cara-
letto. Ég sá stofuna, þar sem
mildur gerfieldur glóði á arni
og gólfið var þakið þykku teppi.
Og ég sá, hvernig lífi hann
hafði lifað árin milli styrjald-
anna.
Þjónn hans vakti hann klukk-
an átta og færði honum te og
kex. Hann snæddi morgunverð í
setustofunni, af því að það var
auðveldara að hita hana upp
heldur en borðstofuna og auk
þess var hún sunnan í móti.
Hann kom í skrifstofuna í hinu
litla verzlunarfyrirtæki sínu
um tíu leytið og vann þar til
klukkan eitt, en fór þá að borða
hádegisverð í klúbbnum.
Þegar hann hafði lokið við
vínglasið sitt og reykt vindil,
tók hann sér bíl inn í City og
vann fram að tetíma, en þá fór
hann aftur í klúbbinn og spilaði
bridge stundarkorn. Klukkan
sex fór hann heim í Cheyne
Row, og kunningjarnir litu inn
til þess að fá sér cocktail. Hann
var hreykinn af matreiðslukon-
unni sinni og var unun í að hafa
smá miðdegisverðarboð.
Eftir miðdegisverðinn spilaði
hann aftur bridge og drakk
nokkur glös af whiskyblöndu í
viðbót, unz hann fór í háttinn.
Auðvitað breyttist þessi ró-
lega dagskrá annað veifið. Það
voru til dæmis Ascot-veðhlaup-
in og fjórði júní. Stundum
heimsótti hann stúlku, sem bjó
skammt frá Berkley Square.
Hann var íbygginn, þegar hann
læddi því út úr sér.
Ennfremur, og það var meira
um vert, hann unni náttúrunni
á réttum tíma og réttum stað:
akurhænsni átti að skjóta í
Skotlandi í september; það var
sólskin í Cannes í maí, og skíða-
snjór í St. Moritz í desember.
Og ég skyldi ekki halda, að
hann væri að doðna niður líkam-
lega. Hann lék golf, nær und-
antekningalaust um hverja
helgi, enda þótt það væri auð-
vitað ekki skemmtilegt á þess-
um tímum, vegna skorts á
kylfusveinum. Það var svo sem
margt, sem erfitt var að fá á
stríðstímum, en það var alltaf
hægt að fá það, ef maður kunni
lagið á því og hafði peninga . . .
og svo framvegis. Hann hélt