Úrval - 01.10.1945, Síða 66

6 í
ÚRVAL
ráða brezkar bækistöðvar á
Norðurlandi og settum þar
upp þjálfunarskóla. Snemma
janúarmánaðar bættust í hóp-
inn 27 norskir skíðakennarar.
Ekki voru þeir samt fyrr
komnir en tólf menn úr upp-
runalega liðinu voru valdir til
„leyniþjónustu.“ Ég var einn
þeirra.
Við höfðum enga hugmynd
um hvaða starf biði okkar. Okk-
ur var einungis tjáð að við
ættum að takast á hendur
„pólleiðangur.“ Brezku yfir-
völdin sáu um aðviðun alls út-
búnaðar, og hinn 19. febrúar
1941 létum við leiðangursfar-
arnir úr höfn á tveim litlum
skipum, ísbrjóti og fyrrum-
veiðiskipi. Hið fyrsta, er fyrir
okkur bar, var það, að á okkur
skall heiftarrok, sem tíðum
breztur á af mikill skyndingu á
þessum slóðum. Bæði skipin
löskuðust nokkuð í ofviðrinu,
svo við urðum að hleypa þeim
inn til Akureyrar til viðgerðar.
Hinn 7. marz voru landfestar
leystar að nýju og stefnt í
norðurátt. Kom okkur helzt í
hug að förinni mundi heitið til
Spitzbergen. Sumir héldu þó í
fyrstu að okkur mundi ætlað að
hafna við Jan Mayen, en komust
brátt á þá skoðun, að þangað
mundi ófært, sökum íss.
Þremur dögum seinna feng-
um við úr þessu skorið. Þá sá-
um við háfjall mikið úr hafi
rísa, umsveipað skýjabaugum
hið efra. Vorum við þá úr öli-
um efa, því að þar eð við höfð-
um, allir tólf, haft nokkur
kynni af íshafinu, vissum við að
ekki var þar að finna nema einn
slíkan tind. Við stóðum augliti
til auglits við Beesenbergfjall,
hinn 7500 feta háa og útkulnaða
eldgíg á norsku eyjunni Jan
Mayen.
Okkur varð strax ljóst, að nú
myndum við ekki eiga sjö dag-
ana sæla, því að Jan Mayen er
einhver veðrasamasti og eyði-
legasti staður jarðarinnar og
liggur ein og yfirgefinn í miðju
Norðuríshafi. Hún er mest-
megnis gamlar eldstöðvar, —
hraungrýti sem hlaðist hefir
í bergfellingar og fjalldranga.
Hafið umhverfis eyna er krokt
af blindskerjum af sama tagi.
En skerin komu okkur ekki
að sök nú, því að hafísbreiður
teygðu sig út frá eynni á alla
vegu langt á sjó út. Meðan við
sigldum upp að ísröndinni,
kallaði foringi leiðangursins