Úrval - 01.10.1945, Síða 96

94
ÚRVAL
Þeir voru að leita að Grant.
Hann hafði farið af baki og
gengið inn í skóginn. Hann fann
mig. Hann var allur forugur.
Ég var með flöskuna í hend-
inni. Mér var alveg sama. Stríð-
ið var búið. Ég vissi að við
vorum búnir að bursta þá.“
Faðir minn sagði að það hefði
verið hann sem tilkynnti
Grant tíðindin um Lee. Sendi-
boði sem reið framhjá hafði
sagt honurn þau af því að hann
vissi hve kunnugur faðir minn
var Grant. Grant varð hálf
vandræðalegur.
„En Irve, líttu á mig. Ég er
allur ataður í aur,“ sagði hann
við föður minn. Og þá ákváðu
þeir, sagði faðir minn, að fá
sér dálitla lögg. Þeir drukku
tvö staup, en þá molaði faðir
minn flöskuna með því að kasta
henni í tré af því hann vildi
ekki að Grant væri drukkinn
þegar hann færi til fundar við
Lee.
Þetta er ekki nema eitt dæmi
um sögumar hans. Auðvitað
vissu mennirnir að hann var að
ljúga, en þeim virtist falla það
jafnvel í geð engu að síður.
Þegar við urðum gjaldþrota
og allt fór norður og niður, hald-
ið þið þá að hann kæmi nokkum
tíma færandi hendi heim? Það
gerði hann aldrei. Væri ekkert
að borða í húsinu skrapp hann í
heimsóknir til bændanna í ná-
grenninu. Þeim þótti ölium
gaman að sjá hann. Stundum
var hann vikum saman í burtu,
móðir mín vann baki brotnu svo
að við hefðum eitthvað að éta,
og svo kom hann heim að lok-
um og þá hafði hann kannske
með sér svínslæri, sem hann
hafði fengið hjá einhverjum
bóndanum. Hann var þá líklegur
til að slengja lærinu á eidhús-
bekkinn og segja: „Þið getið
reitt ykkur á að ég skal sjá um
að börnin mín hafi eitthvað að
éta.“ Móðir mín stóð bara og
brosti að honum. Aldrei minnt-
ist hún orði á vikurnar og mán-
uðina sem hann hafði verið í
burtu án þess að skilja okkur
eftir eyri fyrir mat. Einu sinni
heyrði ég hana tala við konu í
götunni okkar. „Ö,“ sagði hún,
„það er alt í lagi. Hann er ekki
alltaf leiðinlegur eins og flest-
ir aðrir hér í götunni. Lífið er
aldrei leiðinlegt þegar maður-
inn minn er nálægt.“
En oft var ég fullur beiskju
og stundum óskaði ég að hann
væri ekki faðir minn. Ég fann.
jafnvel upp annan mann sem