Úrval - 01.10.1945, Qupperneq 118

116
tJRVAL
sem hafði skýlt honum. Bæði
dýrin réðust þegar að Martin.
Martin var skrefstór og fót-
viss, en það virtist ómögulegt
fyrir hann að komast undan.
Nashyrningarnir voru á hælum
hans rétt fyrir framan kvik-
myndatökuvélina. Þá beygði
hann skjmdilega til hliðar, en
fnæsandi dýrin æddu beint af
augum. Hann hafði bjargast. Ég
titraði af geðshræringu.
„Jæja, Osa,“ sagði Martin,
,,ég skal veðja að þetta er bezta
myndin af nashyrningum í víga-
hug, sem nokkurntíma hefir
verið tekin!“
Mér fannst ég hafa brugðizt
trúnaði hans — því að mér
hafði láðst að snúa vélinni!
„Næst,“ sagði hann, „skaltu
taka myndina, án þess að hugsa
um mig.“
Við jaðarKaisooteyðimerkur-
innar hittum við Boculy. Hann
var gamall, grannur negri,
augnveikur og munnskakkur.
Hann virtist spretta upp úr
jörðinni og bað um að fá að
slást með í förina. Það var ein-
hver virðuleiki yfir honum, ein-
hver fullvissa um það, að við
þyrftum hans meira með en
hann okkar. Við réðum hann
þegar í stað. Hinir burðarmenn-
irnir kölluðu hann: „Litla bróð-
ir fílanna,“ og hann vissi líka
svo margt um fíla, að það var
stórfurðulegt.
Þessi skrítni litli maður gerð-
ist mjög handgenginn Martin.
Þegar Martin spurði hann um
ókortlagða vatnið handan við
eyðimörkina, virtist hann ekk-
ert skilja. En hann þekkti land-
ið afarvel og vísaði okkur
heppilegustu leiðina yfir sól-
heita Kaisoot auðnina. Dögum
saman eltum við hinn aldraða
leiðsögimiann yfir ótrúlega
hrjóstug öræfi. Svo hækkaði
landið, og allt í einu stóðum við
á hamrabrún og við oltkur
blasti fegursta stöðuvatn, sem
ég hefi augum litið.
Vatnið hafði myndast í göml-
um eldgíg og var um rnílu á
breidd og þrjá mílufjórðunga á
lengd. Umhverfis vatnið var
100 feta breitt hraunbelti, en þá
tóku við skógivaxnar brekkur
um 200 feta háar. Vafningsviðir
og stórar, bláar Afríkuliljur
uxu niður við vatnsborðið. Vilt-
ar endur, trönur og hegrar
syntu á vatninu og köfuðu.
Aragrúi dýra stóðu útí vatninu
og drukku.
„Þetta er paradís, Martin,“
sagði ég. Hann kinkaði kolli.