Úrval - 01.08.1953, Side 70

68
ÚRVAL
Þessar voldugu höggtennur geta
stungizt gegnurn hold, bein eða
tré og næstum því hvað sem fyr-
ir verður, jafnvel stálbyrðing
eimbáta, þegar skepnan gerir
ofsalega árás og fylgir laginu
eftir með öllum sínum heljar-
þunga — sem oft er um þrjú
tonn. — Þess skal getið að
„bokoinn" hefur miklu þyngri
bein en landdýr, t. d. fíllinn. Og
kúlur úr riffli mínum, sem fara
alveg gegnum höfuðbein fíls,
komast ekki gegnum höfuðbein-
in í nílhestum.
Tvær stuttar tennur skilja
höggtennurnar frá hinum stóru,
bognu kinntönnum. Rætur þess-
ara kinntanna standa svo djúpt,
að þær ná næstum því upp að
augum. Þær eru stærstar allra
tanna í skolti skepnunnar og
öflugustu vopn hennar. Vísinda-
menn álíta, að þessar miklu
tennur hafi áður haft það hlut-
verk, að grafa upp rætur vatna-
gróðurs, sem skepnan lifði upp-
haflega mest á. Nú fara nílhest-
ar á beit á landi, þegar dimma
tekur og sópa þá grasinu upp í
múga með framtönnunum og
hinum hörðu, víðu grönum.
Einu sinni, þegar Rufijiáin
hafði flætt yfir bakka sína,
horfði ég á nokkra nílhesta, sem
gengu yfir hrísakrana mörg fet
undir yfirborðinu og rifu í mak-
indum upp plönturnar og hám-
uðu í sig. Á fjögra mínútna
fresti eða svo, komu þeir upp
á yfirborðið til að anda og létu
sig svo sökkva á ný og héldu
áfram eyðileggingarstarfi sínu.
Stundum þeyttu þeir vatns-
strókum gegnum nasimar, eins
og þegar hvalur blæs.
Ástæðan fyrir því, að nílhest-
ar eru svo algengir í sumum
héruðum Tanganyika er sú, að
íbúarnir fást ekki til að hafa
kjöt þeirra til matar, aðallega
fyrir áhrif Múhameðstrúar, er
leyfir aðeins að nota kjöt þeirra
dýra til matar, sem skorin hafa
verið á háls, — en það er dálít-
ið erfitt, að því er snertir „boko-
inn!“
Þó að nílhesturinn sé stór-
hættuleg skepna og eigi sök á
dauða margra veiðimanna og
akurgæzlumanna, eru samt
margir innfæddir veiðimenn,
við hinar meiri þverár Rufijiár,
er gera sér atvinnu að því að
veiða þessa miklu þykkhúðunga
með venjulegum vopnum villi-
þjóða, skutli eða spjóti, — sem
vægast sagt er hættuleg at-
vinna. Löng reynsla hefur kennt
þeim öll kænskubrögð þessa
hættulega starfs, svo að þeir
sleppa oft furðulega, þótt fyrir
komi, að skutlari verði fyrir
meiðslum eða hljóti bana í við-
ureigninni við dýrin.
Skutlararnir nota ekki sér-
lega löng spjót, eins og þó
mætti ætla, heldur létt og lið-
leg vopn, ákaflega bitur og odd-
hvöss, sem særa djúpt og ganga
á hol, þegar þeim er rétt beitt,
svo að eitt spjótlag getur riðið
skepnunni að fullu. Þess má
geta, að „bokoinn11 gefur venju-