Úrval - 01.08.1953, Blaðsíða 71

NlLHESTAR 1 AUSTUR-AFRlKU
69
lega ekki nema eitt tækifæri til
slíkrar árásar! Oft er skutull-
inn með áföstu færi sem hjálp-
artæki til að fylgjast með hreyf-
ingum skepnunnar í kafi, þetta
er nauðsynlegt, því að nílhestar
geta verið vandfundnir í kafi og
leika oft á veiðimennina með
ýmsum brellum. Loftbólurnar,
sem koma upp á yfirborðið og
sýna leið dýrsins, koma oft upp
löngu eftir að það hefur flutt
sig til.
Eg fór einu sinni í tólf feta
löngum eintrjáningi inn í mjóa
og hálfdimma rennu milli hárra
risavaxinna vatnajurta og sá þá
skammt frá mér geysistóran
nílhest er lá hreyfingarlaus í
skugganum og vonaðist sjálf-
sagt eftir að ég sæi sig ekki —
og ég var sannarlega ásáttur
með að láta sem ég sæi hann
ekki! Ef ég eða ræðari minn
hefðum gert einhverja snögga
hreyfingu á þessu augnabliki,
hefði þessi stóra skeppna strax
ráðist á okkur og með því tak-
markaða svigrúmi sem þarna
var, hefði sá leikur aðeins get-
að endað með skelfingu.
Við margra ára starf mitt
að halda fjölgim nílhestanna í
héraði mínu í skefjum, hef ég
skotið þessar skepnur svo
hundruðum skiptir, og hef í fór-
um mínum skrá um hátt á ann-
að þúsund dýr, sem ég hef unn-
ið. Mikill f jöldi skrokka af þess-
um dýrum hefur borizt til sjávar
með árstraumnum. Önnur hafa
komizt undan og skriðið á land
og drepist þar, því það er oft
venja nílhesta að ganga á land,
þegar þeir særast eða meiðast
í bardaga við keppinauta.
Nílhestar sjást oft á gangi
á sjávarströndinni við ósa
Rufijiárinnar; þeir eru venju-
lega á daginn, einkanlega þegar
lágsjáva er, í syðstu kvíslinni
og bylta sér í söltum öldum
sjávarins og virðast skemmta
sér við busl og baðleiki sína
engu síður en mannskepnan.
Þegar flæðir, flytja þeir sig
lengra upp í ósana og eru oft í
„torfum“ þar sem ferska vatn-
ið og sjórinn mætast og nægi-
lega djúpt er til að fara í kaf,
en straumlygnt og þægilegt að
synda. Evrópumenn, sem fara
þarna oft um á bátum, hafa
þann sið að skjóta á hópinn;
nílhestamir á þessum stað eru
því varir um sig. I þessum „torf-
um“ eru sjaldan fleiri en tutt-
ugu dýr, en í vötnum lengra
inni í landi, þar sem hvít-
ir menn koma sjaldan, hef ég
séð nílhesta-„torfur“ með um
hundrað dýrum. Þegar ég kem
á vatnsbakkann og þeir verða
mín varir, standa þeir á fætur
í hnédjúpu vatni, og stara á mig
og virðast vera að hugsa sig
um hvað gera skuli. Nílhestar
virðast heldur nærsýnir, eins og
sagt er að fílar séu.
Þegar „boko“ hefur tekið þá
ákvörðun að gera árás, þarf
meira en lítið til að stöðva hann.
Ég skaut einu sinni þungri kúlu,
á stuttu færi, á stóran nílhest,