Úrval - 01.08.1953, Side 73

NlLHESTAR 1 AUSTUR-AFRlKU
71
tauginni yfir eina þverána,
hann var á litlum eintrjáningi.
Þegar hann var kominn miðja
vegu yfir, réðst stór nílhestur
á bátinn. Drengurinn varð
dauðhræddur og lagðist niður
á botn bátsins, til að fela sig,
en „bokoinn“ lét ekki ginna
sig og teygði hausinn upp á
borðstokkinn, til að gá að hon-
um. Þá stökk drengurinn fyrir
borð og synti lengi í kafi.
Þegar hann kom upp, sá hann
nílhestinn vera að skima eft-
ir sér, og strax þegar hann
kom auga á hann, veitti hann
honum eftirför. Drengurinn
kafaði aftur, í áttina að landi
og kom upp skammt frá bakk-
anum, en rétt við árbakkann
var forarleðja, sem hann varð
að brjótast gegnum áður en
hann kæmist á þurrt land. Á
bakkanum var hópur félaga
hans með netið.
Aftur sá „bokoinn" hann og
synti að honum á harðaspretti
með gapandi gin. Það var auð-
séð, að hann ætlaði ekki að
láta drenginn sleppa; hann var
búinn að brjóta eintrjáning-
inn í spón. I dauðans angist
reyndi drengurinn að brjótast
yfir kviksjmdið og ná bakkan-
um, sem ekki var nema í sex
skrefa fjarlægð. Hann hamað-
ist með fótum og örmum að
krafsa sig gegnum leðjuna, en
gekk hræðilega seint að kom-
ast áfram, og á meðan færðist
hin ægilega skepna nær og
nær; leðjan var henni lítill
farartálmi.
Á þessu örlagaríka augna-
bliki sveifluðu veiðimennirnir
á bakkanum netinu fimlega til
drengsins. Hann greip það í
dauðans ofboði, en þeir hlupu
af stað með netið og drógu
félaga sinn þannig í snarkasti
upp á bakkann, á öruggan
stað, í sömu svifum og „boko-
inn“ ætlaði að stökkva á dreng-
inn og granda honum. Þar skall
hurð nærri hælum!
Ó. Sv. þýddi.
Lávarðurinn í lestinni.
Halifax lávarður var alvörumaður mikill, en þó er til af
honum saga frá æskuárunum, sem sýnir, að hann hefur ein-
hverntíma átt það til að vera spaugsamur.
Hann var á ferðalagi í lest og sat á milli tveggja roskinna
piparmeyja. Ekkert þeirra mælti orð af vörum alla leiðina, en
skömmu áður en lestin kom á áfangastað, fór hún neðan-
jarðar á stuttum kafla. Meðan kolmyrkt var í lestinni setti
Halifax handarbakið upp að vörum sér og lét heyrast koss-
smelli. Og þegar lestin kom aftur út í dagsljósið, leit hann á
báðar konurnar, sem voru mjög undrandi. Svo stóð hann á fætur,
tók ofan og sagði með ertnisglampa í augunum: „Hvorri döm-
unni á ég að þakka þessa ánægjulegu stund?“
Að svo mæltu fór hann, en konumar sátu eftir og sendu
hvor annarri óhýrt auga. — Allt.