Úrval - 01.08.1953, Page 88

86
ÚRVAL
Antoníus er sjálfur mildur og
ekki aðeins dýrlingur úr tré,
ekki heldur karlmaður einvörð-
ungu, því að veröld hans er
ekki skipt í karlkyn og kven-
kyn. Hann er um fram allt mað-
ur. En hérna í bænum hans
sjálfs gaf karlmaðurinn ekkert,
en tók allt. Og Sánkti Antoníus
ákvað að það skyldi verða öðru-
vísi. Hann skyldi hjálpa þeim
að gera byltingu. Og hann valdi
eina konuna til forustu, og hún
var mjög ung og lystileg og
mjúk á kroppinn og sérlega
glaðleg í andlitinu.
Hann var fyrirhyggjusamur,
hann Sánkti Antoníus, og valdi
ekki neina stirðnaða kerlingu
með harðar hendur, heldur heita
og lifandi konu, sem var fögur
eins og sólin og vindur fjall-
anna, hlý eins og sjálft loftið.
Sánkti Antoníus var að vísu
dýrlingur úr tré, en hjarta hans
sló eins og raunverulegt, rautt
hjarta. Hann kallaði hana til
sín, ó, svo nálægt sér, og gaf
henni ráð. Á eftir steig Sánkti
Antoníus heldur seinlega aftur
upp á krossinn sinn, og Estrell-
ita, konan unga, hjálpaði hon-
um.
Þegar hún labbaði út úr kirkj-
unni, sendi hún honum fingra-
koss, og hún var svo ung og
heit að veslings Sánkti Antoní-
us varð alveg frá sér numinn
og harmaði að hann skyldi vera
dýrlingur, en um dapurlegt
andlit hans breiddist líka dá-
lítið bros, sem skoppaði út í
sprungurnar og rifurnar á tré-
andlitinu hans.
Nú hófst dásamlegasta bylt-
ing sem um getur. Sunnudagur
rann upp, dagurinn þegar karl-
mennirnir urðu að hetjum. Þá
er þeir vöknuðu, voru þeir einir
og einkennisbúningarnir voru
horfnir, skotfærabeltin, stígvél-
in, buxurnar, fjaðraskúfarnir,
já allur útbúnaður herramanna,
og eftir hékk aðeins skyrta, kar-
bætt og slitin á hliðunum, það
var allt. Karlmennirnir æptu,
grenjuðu og slóu um sig þar
sem þeir lágu, en engin hlýðin
kona svaraði. Konurnar voru
í brott. Madre Maria, hvað áttu
þeir að gera, þeir gátu þó ekkx
verið hetjur í skyrtu sem ekki
náði einu sinni niður á hné, og
verið djarfir ásýndmn og hróp-
að með vopn í höndum. Menn
neyddust til að vera kyrrir í
fletum sínum, skríða undir
sængina og gefa þar reiðinni
lausan tauminn.
En hungrið sagði til sín, og
menn stjákluðu fram í eldhúsið
og niður í kjallarann; allt var
tómt. Æ, garnirnar gauluðu,
hungrið svarf innan vömbina.
Þá stóðu menn stundarkom í
dyrunum, skyggðu hönd fyrir
augu, smeygðu sér síðan út ber-
fættir og trítluðu af stað ofan
að kránni. Dios, það var ein fín
compagnia, sem kom þar sam-
an. Hver einasti þeirra kapp-
anna var berfættur og í stuttri
skyrtu, og allir vora þeir feimn-
ir hver við annan. Þeir töluðu