Úrval - 01.08.1953, Qupperneq 103

EKKJTJLEIKUR
101
uði, og síðan var komið að Mörtu
að fara til útlanda. Þær skrifuðu
löng bréf og söknuðu hvor ann-
arrar mikið. En á þessum árum
var Marta ánægð með sjálfa sig
og kaus aldrei að skipta — ekki
fyrr en hún frétti að Georg hefði
aftur skotið upp heima og Lilja
væri honum heitbundin.
Marta kom ekki heim til að
vera við brúðkaupið; hún lá
sjúk í Frakklandi. Og þegar þau
ákváðu að haga brúðkaupsferð
sinni þannig að þau myndu heim-
sækja hana þegar hún væri kom-
in á bataveg, kom hún því svo
fyrir, að þau gætu ekki náð
fundum hennar. Það var auð-
veldast þannig. Bráðlega yrðu
þau komin til Ameríku og hún
þyrfti ef til vill aldrei að sjá
þau oftar.
En örlögin höguðu því á ann-
an veg. Frelsisstríð Norður-
Ameríku hafði á meðan brotizt
út. Ekki hafði tekizt, þrátt fyrir
mikil hernaðarafrek, að hnekkja
veldi Ameríkumanna á sjónum,
og hafnbann þeirra á Suðurríkin
var of sterkt til þess að Georg
vildi leggja sína ungu brúði í
þá hættu, sem því var samfara
að reyna að komast yfir Atlants-
hafið. Og ekki gat hann heldur
farið án Lilju, svo að endalyktir
urðu þær, að þau tóku sér ból-
festu í Suður-Svíþjóð um stund-
arsakir.
Eftir brúðkaup Lilju dofnaði
yfir bréfaskriftum þeirra systra;
en hinn innri samheyrileik með
systur sinni gat Marta ekki enn-
þá losað sig við. Hún hafði um
tíma haldið að allt mundi verða
gott, ef hún aðeins gæti verið
langt í burtu frá Lilju, en smám
saman komst hún að raun um
að það var ekki nóg. I sínu nýja,
útlenda umhverfi var hún sjálf-
stæður persónuleiki, ung, eftir-
sótt fegurðardís; en sjálf var
hún viss um að þá fyrst gæti
hún orðið frjáls og óháð þegar
henni tækizt á einu eða öðru
sviði að fara með sigur af hólmi
í beinu stríði við systur sína.
Til dæmis fá eitthvað sem Lilja
vildi eiga. (Og verða sjálf leið
á því og kasta því burt og hirða
ekki um það meir, jafnvel þótt
Lilja vildi áfram eiga það). Og
í því sambandi var Georg hið
eina, sem vert var að hugsa um,
því að nú var eins og Georg væri
hið eina sem Lilja kærði sig um.
Og Marta vissi fjarska vel, að
það var vonlaust; Lilja mundi
alltaf fara með sigur af hólmi.
Þá var það eina nótt að hún
vaknaði við að einhver var í her-
berginu. Fyrst varð hún hrædd
og ætlaði að kveikja ljós, en þá
komst hún að því hver þetta
var. Það var Lilja, sem hún
reyndar vissi að var mörghundr-
uð mílur í burtu. Hún lokaði aug-
unum og sá nú Lilju mjög greini-
lega fyrir framan sig- Og Lilja
sagði: „Nú getum við skipt að
fullu og öllu. Ef þú vilt. En þú
skalt ekki gera það, því að ég
held að ég sé að deyja.“ Og hún
sá á Lilju að þetta var satt. En
nálægð dauðans virtist einungis