Úrval - 01.02.1959, Síða 29

FELAGAR 1 BARÁTTU VIÐ DAUÐANN
URVAL
fram, hlaut svarið að verða
neitandi. En nú sá ég aftur
fyrir mér þessa þrenningu —
sá tárvot augu hinnar öldnu
móður, heyrði föðurinn segja
með djúpri röddu: „Þakka yð-
ur fyrir — þúsund þakkir,
herra prófessor“ — og þó skýr-
ast sjúkling minn, hinn unga
kennara, sem hafði verið lam-
aður í mörg ár. I augum hans
las ég takmarkalaust traust,
eins og hann tryði blint á mig.
Átti ég að bregðast þessu
trausti ? En brygðist ég því
ekki einnig, ef aðgerðin mis-
tækist og sjúklingurinn kannski
dæi í höndunum á mér? Þann-
ig rak hver spurningin aðra —
en engin svör!
Þarna inni — nokkrar stofur
í burtu — lá konan mín með
yngsta barnið okkar í faðmi
sér. Hún var læknir — og and-
artak hafði ég gælt við þá
hugsun að leita ráða og hjálp-
ar hjá henni. En um ellefu leyt-
ið, þegar ég kom aftur heim af
spítalanum og læddist inn í
svefnherbergið, sváfu móðir og
barn vært og ég hafði ekki
brjóst í mér til að vekja þau.
Það var líka kannski bezt þann-
ig — ég varð að reyna að sigr-
ast einn á áhyggjum mínum.
En sárt var það! Eg gat ekki
setið kyrr en gekk eirðarlaus
fram og aftur um stofuna. Við
höfðum enn á ný rætt af hita
um tilfellið á spítalanum, og
orð yfirlæknis míns hljómuðu
enn fyrir eyrum mér. Hann
hafði litið á mig með skelfing-
arsvip þegar ég sagði honum
frá ákvörðun minni um að
framkvæma skurðaðgerðina og
hrópaði æstur:
,,Það getur ekki verið! Þér
megið ekki skera þennan mann
upp — þér getið ekki tekið það
á yður, prófessor. Hann deyr á
skurðarborðinu — það er alger-
lega vonlaust!“
Þetta var staðföst sannfær-
ing hans, og það lá nærri að
hann tæki fram fyrir hendurn-
ar á mér. Og hann var ekki sá
eini — nei, þeir voru allir á
hans bandi, það fann ég! Eg
stóð einn með ákvörðun mína.
I huganum leitaði ég til mikil-
menna læknastéttarinnar, til
meistara skurðlækninganna, og
reyndi að ímynda mér hvernig
þeir hver um sig mundu hafa
hagað sér í mínum sporum. Það
er ekki einungis ástríðan, hinn
sérstaki hæfileiki og löngunin
til að afreka eitthvað, sem skap-
ar skurðlækninn, til þess þarf
einnig kjark og trausta skap-
gerð og vilja og getu til að taka
á sig ábyrgð. Eg lét þá alla líða
framhjá í huganum.
Sumir þeirra höfðu þorað að
takast á hendur næstum hvað
sem var — og næstum allt
heppnast fyrir þeim. Einn þeirra
var Ferdinand Sauerbruch —
og það voru þessir menn, sem
haldið höfðu kyndlinum á lofti
og borið hann frá kynslóð til
kynslóðar.
En vissi nokkur hvaða hvatir
27