Úrval - 01.02.1959, Blaðsíða 34

ÚRVAL
FÉLAGAR I BARÁTTU VIÐ DAUÐANN
til að fegra ástandið og sagði
þeim berum orðum, að að svo
miklu leyti sem unnt væri að
sjá fyrir fram mundi skurðað-
gerð ekki bera neinn árangur.
Og svo bætti ég við: „Ég vil
heldur ekki leyna yður því, að
þessi aðgerð er lífshættuleg.11
Hin aldna móðir fór að gráta
og faðirinn reis á fætur, fölur
og titrandi. Þau horfðu á mig í
sárri örvæntingu, en þau fóru
ekki. Svo sagði gamli maður-
inn með virðulegum hátíðleik:
„Við berum ótakmarkað
traust til yðar, prófessor. Þér
verðið að gera það sem yður
finnst rétt.“ Og móðirin kinkaði
samsinnandi kolli.
Traust — já, traust er dá-
samleg, en það er líka skelfi-
leg byrði. Á þessari stundu vissi
ég í rauninni ekki hvað ég ætl-
aði að gera við piltinn — og
til þess að veita þeim nokkra
huggun sagði ég að lokum:
„Ef syni yðar verður skýrt
frá því hve hættuleg aðgerðin
er, og hann óskar þrátt fyrir
það eftir því að verða skorinn
— þá skal ég gera það.“
Ég vonaði með sjálfum mér,
að þegar pilturinn hefði heyrt
alla málavöxtu mundi hann
ekki fara fram á að verða skor-
inn og losa mig þannig undan
hinni skelfilegu ábyrgð — en
það fór á annan veg. Gömlu
hjónin störðu þögul fram fyrir
sig. Eftir drykklanga þögn
sagði faðirinn:
„Komdu, mamma — við skul-
um koma til drengsins og segja
honum ailt af létta — kannski
hefur prófessorinn rétt fyrir
sér — og svo verður hann sjálf-
ur að taka ákvörðun.“
Þau risu hikandi á fætur.
Ég fylgdi þeim að gangdyrun-
um og horfði á þau leiðast lot-
in og beygð fram langan gang-
inn, eins og ósýnileg byrði hefði
verið lögð á herðar þeim. Svo
fór ég aftur inn í vinnustofu
mína og settist við skrifborðið,
en ég hafði ekki eirð í mér til
að vinna. Sú hugsun lét mig
ekki í friði, að nú sætu gömlu
hjónin við rúm sonar síns og
berðust við það að taka ákvörð-
un. Andartak lá við að ég sæi
eftir að hafa lagt á þau þessa
þungu byrði — en samvizkan
sýknaði mig — þrátt fyrir
samúð mína hefði ég ekki get-
að farið öðru vísi að.
Það leið ekki löng stund áður
en ritari minn kom og tjáði
mér að kennarinn ungi bæði mig
að koma til sín eins fljótt og
unnt væri. Ég stóð órólegur á
fætur og fór rakleitt til hans.
Þegar ég kom inn í sjúkrastof-
una sátu gömlu hjónin við
vegginn bak við rúmið. Það
var eins og þau vildu leita sér
stuðnings við vegginn. Andar-
tak horfðumst við í augu, svo
sagði faðirinn:
„Prófessor — við erum búin
að segja syni okkar allt. Við
höfum ekki leynt hann neinu
— heldur ekki hve lífshættuleg
aðgerðin er.“
32