Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 65

NORÐURLJÖSIÐ
ÚRVAL
„Ef Somerville keypti það, mundi
Davíð ekki fá að koma nærri því.
Og þú veizt, að ég hef byggt allt á
honum, þegar hann er búinn að fá
heilsuna aftur.“
„En fimmtíu þúsund pund —.“
„Væna mín, þessi eign er tvöfalt
meira virði."
„Jæja," sagði hún. „Ef til vill
býður hann betur, ef þú tregðast
við."
„Nei, Alice," sagði hann blíðlega.
„Ég sagði honum hreinskilnislega, að
ég mundi aldrei selja blaðið."
Hún fór aftur að sauma og velti
afstöðu Henrys fyrir sér. Þögn henn-
ar og augnagotur, sem hún sendi
honum, báru vott um vonbrigði
hennar og óánægju.
Henry var gramur út í sjálfan sig.
Reynslan hefði átt að vera búin að
kenna honum, að það var tilgangs-
laust að leita trausts hjá Alice. Þó
var það einhver innri þörf, sem rak
hann til þess, og afleiðingin var
alltaf sú sama, skilningsskortur, svo
að hann varð fyrir vonbrigðum, líkt
og maður, sem ætlar að dýfa sér í
kalt vatn sér til hressingar, en lend-
ir þá í grunnum polli.
Loks sagði hún stuttaralega:
„Ferðu til Sleedon á morgun?"
„Auðvitað. Langar þig til að
koma?"
Hún hristi höfuðið. Hann vissi
fyrirfram, að hún mundi neita.
Gifting Davíðs hafði verið henni
á móti skapi. Hún var vonsvikin yf-
ir henni og taldi hana blátt áfram
„ógæfu." Hún hafði alltaf óskað
börnum sínum alls hins bezta, og
Cora, sem í augum Henrys var fyr-
irmyndastúlka, var engan vegin á-
kjósanleg eiginkona fyrir son hennar,
að því er henni fannst. Alice hafði
brugðið mjög þegar Davið kom
fyrst heim með þessa hávöxnu, föl-
leitu og dálítið óttaslegnu stúlku,
og þó að sárasti broddurinn væri
nú horfin, var hún enn óánægð.
Henni þótti stúlkan vera af lágum
stigum, enda þótt hún hefði aldrei
orð á þvi.
Hún sagði gremjulega: „Eg vildi
að þú reyndir að fá þau til að koma
offar til borgarinnar. Láttu þau fara
á dansleik eða söngleik. Þú veizt að
fólk skrafar. Það er svo óeðlilegt að
búa á svona afskekktum stað. Mig
hryllir við að hugsa til þess, hvað
kunningjar okkar halda um þetta."
Jæja, góða mín,“ sagði hann. „Ég
skal nefna það við þau."
Daginn eftir var ágætt veður og
nærri heiðskírt. Enda þótt forfeður
Henrys hefðu verið miklir trúmenn,
var hann ekki stöðugur kirkjugest-
ur. Þegar kona hans og Dorothy fóru
til messu klukkan ellefu, sótti hann
fáein snemmsprottin blóm út í garð-
inn handa Coru, náði í bók, sem
hann bjóst við að Davíð mundi hafa
gaman að, sté upp í bílinn og ók af
stað að húsabaki, til þess að hneyksla
ekki nágrannana.
Brátt var hann kominn út á þjóð-
veginn, sem lá til Sleedon. Hugar-
angur hans frá kvöldinu áður var
horfið út í veður og vind, honum
fannst hann vera óvenjulega frjáls.
Hann var oftast svo önnum kafinn,
að hann gat litið gert sér til hress-
ingar. Hann hafði hvorki ánægju af
að leika golf né tennis. Auk þess
59