Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 67

NORÐURLJÓSIÐ
með Ijóst hár, fallegan litarhátt og
góðar tennur.
„Hvernig gengur þér?“ spurði
Henry, meðan Cora var að hluta
sundur kjúklinginn, sem hún hafði
borið á borð.
„Sæmilega."
„Það kom ný ævisaga Edwards
FitzGeralds upp í hendurnar á mér
á skrifstofunni. Mér datt í hug að
þig langaði til að líta á hana," sagði
Henry.
Davíð leit spurnaraugum á föður
sinn. „Þú ert þó ekki hrifinn af
þýðingu hans á Rubaiyat eftir Omar
Khayyam ?“
Henry brosti. Hann lét sér í léttu
rúmi liggja, þó að Davíð gerði ekki
mikið úr menntun hans og lærdómi.
Davíð hafði stundað nám í Oxford
og staðið sig með ágætum. Sjálfur
hafði hann orðið að hverfa frá námi,
vegna veikinda föður síns. Hann
hafði aðeins verið tvö ár í Edinborg-
arháskóla.
,,Rubaiyat er ekki sem verstur,"
sagði hann. „Ruskin var hrifinn af
honum.“
Davið gretti sig og sagði eitthvað
á arabisku. „Þetta er álit mitt á
Omar ga,mla Khayyam."
„Hvað þýðir það?" spurði Cora.
„Ég er smeykur við að ég þekki
ykkur ekki nógu vel til þess að
segja ykkur það," sagði Davíð og
rak upp svo mikla hláturroku, að
Henry leit spyrjandi á hann. En þeg-
ar hann minntist þess tíma, þegar
sonur hans sat grafkyrr og niður-
lútur og starði þunglyndislega niður
í gólfið, gladdist hann yfir hlátri
hans. Honum hafði liðið enn verr
ÚRVAL
á næturnar, hann hafði ekki getað
sofið og þjáðist af eilífum ótta.
Herþjónustan hafði ekki verið
honum sérlega örðug. Hann hafði
barizt á Krít og veikzt á undan-
haldinu. Það hafði farið að bera á
veiklun hjá honum, meðan hann
stundaði nám í Oxford, og fyrir
átján mánuðum hafði hann fengið
alvarlegt taugaáfall.
Þegar Henry sá, hve Davíð var
kátur, varð honum Ijóst, að þessi ó-
venjulega gifting hafði bjargað hon-
um. Hann hafði farið sér til hress-
ingar til strandarinnar hjá Scar-
borough, og þar hafði hann kynnzt
Coru af tilviljun. Þegar hann kom
heim, var hann orðinn heilbrigður
og leit aftur björtum augum á lífið.
Þetta var einkennilegt, því að til
þessa hafði hann haft lítinn áhuga á
kvenfólki, ekki sízt þar sem hér var
um ómenntaða stúlku að ræða, al-
gerlega andstæðu hans. Þó var það
ef til vill menntunarleysi Coru, sem
hafði gert kynni þeirra möguleg.
Hann hafði verið svo langt leiddur,
að hann hafði ósjálfrátt reynt að
nálgast þá einföldustu og einlægustu
sál, sem forlögin létu verða á vegi
hans. Það var mikil gæfa, að Cora
skyldi verða fyrir valinu.
Það var síður þeirra feðganna að
fara saman í göngutúr, en þennan
dag færðist Davíð undan því og fór
af'tur upp á loft að vinna — hann
þurfti að flýta sér að nota handrit,
sem hann hafði fengið að láni, í
Lundúnabókasafninu. Cora og Henry
lögðu ein af stað og héldu niður að
höfninni.
Þau töluðu ekkert saman í fyrstu.
61