Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 68

Crval
NORÐURLJÓSIÐ
Hún var gædd þeim kosti að geta
verið þögull félagi, og honum fannst
hann hafa þekkt hana í mörg ár.
Þegar þau voru kominn niður að
hrimbrjótnum, stakk hún hendinni
undir handlegg hans, og naut þess
sýnilega, að láta hressandi sjávargol-
una leika um sig.
,,Þú ættir að vera í hlýrri kápu.“
Hann hafði veitt því athygli að káp-
an hennar var úr snjáðu, þunnu
efni.
„Mér er ekkert kalt. Finnst þér
ekki dásamlegt hér?"
,,Jú,“ sagði hann. Það var hress-
andi að vera nálægt henni.
Þau gengu út á endann á mann-
lausum hafnargarðinum og horfðu
á svífandi máfana. Framundan var
ólgandi og víðáttumikið hafið, og
vindurinn bar sterka, salta angan
að vitum þeirra, Honum fannst eins
og hann gæti staðið þarna til ei-
lífðar. Loks rauf hann þögnina. ,,Þú
hefur gert mikið fyrir Davíð."
„Hann hefur gert mikið fyrir mig,“
sagði hún, Svo leit hún undan.
„Lífið brosti svo sem heldur ekki
við mér, áður en við kynntumst."
Henry fannst hún hafa trúað sér
fyrir leyndarmáli. Hún hafði alltaf
verið svo einstaklega orðvör og
hlédræg. Þó hafði hún áður sagt
honum dálítið af lífi sínu, meðal
annars það, að hún hefði misst báða
foreldra sína fyrir nokkrum árum,
búið síðan hjá frænku sinni í London
og unnið fyrir sér í ýmsum illa laun-
uðum stöðum. Hún hafði sagt honum
frá þessu án þess að vorkenna sjálfri
sér hið minnsta. En núna, þegar
hún var svo hamingjusöm, var ekki
laust við að það vottaði fyrir trega
í röddinni.
„Varstu einmana?"
„Já,“ svaraði hún." Það er vist
ekki hægt að neita þvi.“
Það kom snörp vindkviða, og
Henry lagði handlegginn yfir herð-
ar hennar til styðja hana. “Ég vona
að þú verðir aldrei einmana framar.
Þú tilheyrir okkur héðan i frá, Þú
verður aldrei einmana hjá okkur.
Konan mín var að minnast á þetta
í gær, hún var hrædd um að ykkur
Davíð kynni að leiðast hérna stund-
um. Þið ættuð að koma til Hedleston
öðru hvoru og fara á dansleik."
„Ég er ekki mikið fyrir að dansa",
sagði hún. Síðan bætti hún við, eins
og orð hennar hefðu ekki verið nógu
sannfærandi: „Og Davið ekki held-
ur.“
„En þá í leikhús eða á hljóm-
leika ?“
„Ég kann ágætlega við mig hér.
Mér fellur svo vel við þetta kyrrláta
líf. Þegar ég er háttuð á kvöldin
og heyri þytinn i vindinum og gjálfr-
ið í öldunum, finnst mér ég vera
eins og í kastala. Ég vildi ekki
skipta á Sleedon fyrir nokkurn ann-
an stað á jörðinni."
Þau máttu ekki tefja þarna leng-
ur. Þegar þau voru komin aftur að
bilnum hans, heyrði hann að það
var enn verið að leika á grammó-
fóninn uppi í þakherberginu: ótví-
rætt merki þess, að Davíð var að
vinna. Hann ákvað að fara ekki upp
til að kveðja hann. Hann stakk um-
slagi i vasa Coru, eins og hann var
vanur að gera um hver mánaðamót.
Hann var alltaf dálítið vandræða-
62