Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 71

NORÐURLJÓSIÐ
ÚRVAL
sem eru hæfar til lesturs." 1 yfir
fimm kynslóðir hafði hlaðið notið
mikils álits fyrir heiðarleika, sann-
girni og heilbrigðan fréttaflutning.
Það var orðið eins og sjálfsagður
hlutur í héraðinu.
Maitland og Henry urðu samferða
út á ganginn. Henry hafði mestar
mætur á Maitland af öllum þeim
sem störfuðu við blaðið.
„Það eru svo mörg vandamál á
döfinni." Þeir voru að ræða um efni
forustugreinarinnar, og rödd Henrys
bar vott um leiða og gremju. ,,Ef
við gætum bara losnað við þetta
bölvaða sinnuleysi. Það er eins og
fólki sé orðið sama um allt, ef það
fær aðeins ókeypis læknishjálp og
getur skemmt sér við knattspyrnu-
getraunir. Littu á Vestur-Þýzkaland,
hvernig þeir hafa rifið sig upp úr
eymdinni og volæðinu. Þegar ég sá
það land í rústum 1945, datt mér
ekki annað í hug en að það væri
búið að vera. Nú eru þeir meðal
fremstu þjóða heimsins."
,,Þú mátt ekki gleyma því, að
þeir stóðu að einu leyti betur að vígi
en við. Þeir töpuðu stríðinu."
„Það er ekki skýringin, Maleolm.
Þeir hafa komizt þetta með kjarki
og dugnaði, en á sama tíma hefur
okkur rekið eins og stjórnlaust skip."
„Já, það er alveg satt, það er
margt í ólestri hjá okkur. En við
höfum lent í verri kiípu." Hann leit
á úrið sitt og sagði stuttaralega:
„Gleymdu ekki guðsmanninum, sem
þú átt að eiga viðtal við klukkan
ellefu."
Og klukkan var að verða ellefu.
Maitland fór, og Gilmore, prestur
Markúsarkirkjunnar, kom inn. Hann
heilsaði ritstjóranum með handa-
bandi. Hann var hressilegur, nauð-
rakaður guðsmaður, og bauð af sér
góðan þokka. „Það var fallegt af
þér að taka á móti mér, Henry. Þú
hefur mikið að gera eins og ég."
Erindi hans var að ræða um turn
Markúsarkirkjunnar, sem fór að
hallast í janúar. Veggjatítlur höfðu
vaidið skemmdum á turninum, og
þar sem hann var bæði gamali og
mikil bæjarprýði, hafði Henry stofn-
að til samskota í Norðurljósinu
fyrir viðgerðarkostnaðinum. „Ég er
búinn að fá endanlega kostnaðará-
ætlun", sagði presturinn. ..Upphæð-
in er miklu meiri en við bjuggumst
við. Fjórtán þúsund pund.“
„Það er mikil fjárhæð."
„Vissulega, vinur minn. Einkum
með tilliti til þess, að ekki hafa
komið nema tæp fimm þúsund í sam-
skot þín."
Henry tók sér orð prestsins ekki
nærri. Blaðið hafði stofnað til sam-
skota af sjálfsdáðun, og sjálfur
hafði hann gefið hundrað pund. Hann
sagði: „Skattarnir eru háir núna, og
þetta er ekki heppilegur tími til
samskota. Við skulum bíða til næstu
jóla, þá kann að rætast betur úr
þessu."
„En góði Henry, málið þolir
enga bið."
Hann hélt áfram nokkra stund
í sama dúr, og það fór að þykkna
í Henry. Hann varð dauðfeginn, þeg-
ar presturinn stóð loks upp. Um leið
og Gilmore fór út úr skrifstofunni,
lagði hann vélritað blað á skrifborð
Henrys. „Ég læt þig fá þessi páska-
65