Úrval - 01.02.1959, Síða 95

NORÐURLJÓSIÐ
URVAL
Svo sagði hún: „Þú ert svo góður.
Komdu fljótt aftur.“
Orð hennar gengu honum til
hjarta. Hann snart hár hennar með
léttum kossi. Hún horfði á hann
ræsa bílinn og aka af stað.
I nálægt fimm mínútur ók Henry
eftir veginum sem var baðaður í
tungsljósinu. Svo steig hann skyndi-
lega á hemlana og bíllinn snarstanz-
aði. Hugsunin um Coru, þar sem
hún stóð döpur og einmana við hlið-
ið, stóð eins og rýtingur í hjarta
hans. Af hverju hafði hann yfirgefið
hana? Hann hafði ekki sýnt henni
nóga hjálpfýsi. Það greip hann á-
köf löngun til að snúa aftur og
hugga hana. En það var ekki hægt.
Hann háði harða baráttu við löngun-
ina til að vera í návist hennar. Loks
andvarpaði hann og eftir andartaks
bið ræsti hann bílinn og hélt áfram
til Hedleston.
Allt þetta kvöld hafði Alice setið
í bókaherberginu heima, sárt kvalin
af einveru. Hanna átti fri þetta
kvöld og Dorothy var með kvef og
hafði farið snemma að hátta. Alice
undi sér aldrei vel ein. Hún var allt-
af að vonast eftir Henry heim. Hvar
var hann ? Ferðir hans höfðu verið
óútreiknanlegar upp á síðkastið.
Hann var ekki á skrifstofunni þegar
hún hringdi þangað rétt eftir sjö.
Hann gat varla verið annarsstaðar
en í Sleedon. Rétt einu sinni. Það
náði ekki nokkurri átt hvernig hann
vanrækti hana til þess eins að vera
þar öllum stundum.
Hún lagaði púðann við bak sér og
þegar hún strandaði í krossgátunni
tók hún upp saumana sína. En hin
fíngerðu nálspor voru þreytandi
fyrir augun — auk þess var hún
orðin leið á mynztrinu og hún ákvað
að láta Hönnu ljúka við það. Hún
byrjaði að leggja kapal, en eirði
ekki við það heldur. Altekin sjálfs-
meðaumkun fór hún að láta sig
dreyma um fortiðina. Hún hugsaði
með ljúfsárum trega til æskuáranna
þegar lífið hafði verið bjart og á-
hyggjulaust.
Æskuheimili hennar hafði verið á
sveitasetri hæfilega langt frá Edin-
borg. Fjölskyldan var vinmörg með-
al heldri borgara Edinborgar. Fað-
ir hennar hafði — jafnvel áður en
hann var útnefndur dómari hæsta-
réttar Skotlands — verið einn af
virtustu og vinsælustu lögfræðingum
borgarinnar. Þá hafði framtíðin verið
full af fyrirheitum. Hafði henni
nokkurn tíma komið til hugar að
líf hennar yrði svona, eða að hjóna-
band hennar mundi hafna í þessum
vanasporum smábæjarlegs tilbreyt-
ingarleysis — og að hún yrði
jafnvel afrækt? Og í þokkabót leit
nú helzt út fyrir að þeirra biði
gjaldþrot.
Það komu beisk tár í augu Alice
þegar hún rifjaði upp fyrsta fund
þeirra Henry. Hún sótti þá lista-
námskeið við Háskóiann — það
sómdi sér fyrir stúlkur af hennar
stigum um þessar mundir — og þar
hafði verið líf og fjör. Það var allt-
af eitthvað skemmtilegt og spennandi
að gerast; hún var sífellt á fartinni
og mikið í félagsiífinu. Eitt sinn
var hún í nefnd sem stóð fyrir
kappræðufundi. Það var þessi fund-
89