Úrval - 01.02.1959, Blaðsíða 97

NORÐURLJÓSIÐ
tjRVAL
allan hátt. En nú hafði hann gengið
of langt. Að hann skyldi hafa verið
þarna hjá henni í kofanum allt kvöld-
ið meðan hún sat ein og vanrækt
heima — það var blátt áfram
hneyksli. Hún varð að binda enda á
þetta. En þegar hún leit upp fann
hún augu hans hvíla á sér og þau
voru eitthvað svo undarlega bljúg.
Hann sagði: „Alice mín, ég þarf að
tala við þig um dálítið. Það er um
fjármál. Hefurðu þolinmæði til að
hlusta á mig núna?“
„Hvað er það?“ spurði hún, og
var nú búin að gleyma Coru.
„Þú veizt að þegar ég keypti húsið
setti ég það á þitt nafn. Ég vildi að
þú ættir eitthvað sjálf. Ég er hrædd-
ur um að ég þurfi nú á hjálp þinni
að halda. Ég hefði ekki komið til
þín ef öll önnur sund væru ekki lok-
uð. Mig vantar reiðufé. Ef þú skrif-
ar undir þetta skjal get ég fengið
talsvert fé út á veð í húsinu."
Alice var orðlaus af reiði. Hún
tók að skjálfa. „Skammastu þín
ekki?“ sagði hún. „Að minnast á
þetta —
Hann laut höfði og studdi hönd á
enni. „Jú, það býst ég við. Ég tek
þetta nærri mér."
„Skyldi ég þakka þér. Ég hefði
aldrei trúað því á þig að þú færir
að biðja aftur um það sem þú hefur
gefið."
„En Alice, þú hlýtur þó að vita
hvernig ég er settur?"
„Skyldi ég vita það! Undanfarna
mánuði hefur þú dregið okkur æ nær
barmi gjaldþrots eftir að þú hafðir
neitað ágætu tilboði sem nægt hefði
íil þess að losa okkur burt úr þess-
um guðsvolaða bæ fyrir fullt og allt.
En, nei, þú anaðir áfram í þrjózku-
fullri einþykkni. Nú ertu að verða
gjaldþrota, og þá viltu selja húsið
ofan af okkur og láta okkur standa
á götunni. Húsið er eina skjóiið sem
við eigum."
Hann stundi langan. „Þetta er
þungbært fyrir þig, Alice. En reyndu
að skilja mig. Hvernig getur nokk-
ur maður látið hræða sig eða neyða
til að afsala sér rétti sínum ? Ég
gat ekki gefizt upp þá, og ég get
það ekki nú. Jafnvel þó að ég verði
ofurliði borinn, sem ég er enn sann-
færður um að ég verð ekki, verð ég
að berjast unz yfir lýkur."
„Unz yfir lýkur, já.“ Rödd henn-
ar var að því komin að bresta. „Og
hvað um Dorothy og mig?“
Hann leit undan. „Jafnvel þótt illa
fari get ég alltaf séð fyrir ykkur.
Ég hélt að þú sem konan mín mund-
ir lita á þetta öðrum augum."
„Kemurðu fram við mig eins og
konuna þína, nema þegar þú þarfn-
ast einhvers frá mér? Hér hef ég
setið í allt kvöld meðan þú varst hjá
Coru í Sleedon."
„Hvað áttu við, kona?"
„Láttu ekki sem þú skiljir það
ekki. Ég hef séð hana horfa á þig
með þessum stóru augum — til-
beiðslufull eins og þú værir dásam-
legasti maðurinn i heiminum."
Það mátti sjá að þetta kom honum
á óvart. „Vitleysa, Alice. Hví skyldi
henni ekki þykja vænt um mig og
mér um hana. Hún er tengdadóttir
mín.“
„Með öðrum orðum: þú elskar
hana."
91