Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 99

NORÐURLJÓSIÐ
ÚRVAL
nokkrar mínútur á legubekknum;
svo studdi hann hana upp á meðan
Hanna fór fram í eldhús til að hita
mjólk. Þegar mjólkin kom var hún
komin í rúmið. Á eftir tók hún bróm-
mixtúruna sem Henry gaf henni.
Þegar Hanna var farin, sagði hún við
Henry, lágri röddu: „Skjalið, Henry."
Þegjandi dró hann upp skjalið og
tók hettuna af pennanum sínum.
Alice skrifaði nafn sitt undir. —
„Héma, Henry. Þú sérð hvað ég geri
fyrir þig. Góða nótt, elskan mín, og
guð blessi þig.“
Þegar hann slökkti ljósið og fór út
úr herberginu, lokaði hún augunum.
í sál hennar ríkti friður, hún vissi
að hún hafði gert skyldu sína.
7. KAPLI.
Nokkrum vikum síðar, hinn 21.
júní klukkan rúmlega tíu kom Leon-
ard Nye inn í skrifstofu Tíðinda.
Hann tók ekki undir kveðju Péturs,
piltsins sem gætti símans. Þegar
hann gekk inn ganginn kallaði Smith
til hans út um opnar dyr sínar. „Ert
þetta þú, Leonard? Ég þarf að tala
við þig."
Nye anzaði honum ekki. Tilraunir
Smiths til að setja sig á háan hest
var bezt að kæfa i fæðingunni. Ef
hann þarfnaðist ráða eða áheyranda
til að hlusta á harmatölur sínar, gat
hann komið sjálfur. Hann fór inn í
skrifstofu sína, sem var björt og
rúmgóð og búin sófa og hæginda-
stólum klæddum leðri, og sjónvarps-
tæki. 1 fasi hans mátti merkja óþol.
Hann gekk rakleitt að skrifborði
sínu og blaðaði ört gegnum póstinn.
Loks fann hann það sem hann var
að leita að: bréf sem stóð á „Skrif-
stofa borgarritara". Hann reif það
upp. Við lestur þess færðist ánægju-
svipur yfir andlit hans.
„Gott,“ sagði hann við sjálfan sig.
Hann lét bréfið í veskið sitt og sett-
ist við skrifborðið og fór að lesa
póstinn. Að lokum tók hann blöðin
og fyrst Norðurljósið. Hann hafði
nýlokið við grein eftir Henry um
tónlistarprógram sumarsins i lysti-
garðinum, sem kallaði fram háðs-
bros á vörum hans, þegar hurðinni
var hrundið upp og Smith kom inn.
Hann settist og leit á armbandsúr
sitt. ,,Þú kemur nokkuð seint, ha?“
„Eg er enginn morgunhani. Nokk-
uð nýtt að frétta?"
„Já,“ sagði hann áhyggjufullur.
„Skeyti frá Greeley. Hann er að
koma aftur, með lestinni kl. 2.20.
Ég fer auðvitað að taka á móti
honum. Ég er kvíðinn, Leonard, út-
litið er svart."
Nye varð að viðurkenna að koma
Greeleys boðaði aldrei gott, hann
var fjandanum naskari að finna ljót-
ustu liðina á rekstursreikningum og
óvæginn að skera niður kostnaðar-
liði. Þessi koma hans, sú þriðja á
sex vikum, var ills viti.
„Sérðu ekki hvað þetta er alvar-
legt fyrir okkur?" hélt Smith áfram.
Somerville er orðinn órólegur.
Þetta getur ekki gengið svona leng-
ur."
Nye horfði á hann með illa dul-
inni fyrirlitningu. Sókn Henrys und-
anfama mánuði hafði fært þá nær
hvor öðrum. En Smith var dauðyfli,
auk þess að vera hundleiðinlegur, og
hugmyndasnauðar aðferðir hans voru
93