Úrval - 01.02.1959, Blaðsíða 104

ÚRVAL
NORÐURLJÓSIÐ
Nye og- þrýsti hana fast. ,,Þú hefur
bjargað okkur, Len," hvíslaði hann
hás.
Nye hristi sig og dró að sér hönd-
ina.
8. KAFLI.
Morguninn 1. júlí kom Henry á
skrifstofuna fyrr en venjulega. —
Fyrsta verk hans var að líta á sölu-
listann. Hann dæsti ánægjulega.
Enn hafði salan greinilega aukizt, að
vísu aðeins um níu hundruð, en það
var samt framhald á þeirri aukningu
sem hafði glatt hann undanfarinn
mánuð. Hann fann að ef hann gæti
þraukað enn um skeið mundi hon-
urn borgið.
Að öðru leyti hafði þessi mánuður
verið eins og martröð. Þótt hann
hefði gætt ítrustu sparsemi á öllum
sviðum, notað lánstraust sitt til
hins ítrasta, neytt allra bragða til
að fresta greiðslum og níðzt á góð-
mennsku starfsmanna sinna, var
hann að komast i þrot. Að vega
svona salt á milli vonar og óvissu
— það var að verða honum óbæri-
legt.
Moffatt var enn ókomin. Henry
tók póstinn, lagði til hliðar reikn-
inga og opnaði fyrsta bréfið. Hann
hrökk við eins og hann hefði verið
stunginn. Bréfið var frá Pappírsverk-
smiðju Norðurlands, sem hafði selt
Norðurljósinu pappír í tuttugu ár.
Bréfið var synjun á síðustu pöntun
frá 25. júní. I sömu svifum kom
Moffatt inn. Henry leit ekki upp en
sagði: ,,Náðu sambandi við Spencer
í Pappírsverksmiðjunni."
,,Ég reyndi að ná í hann í gær, af
því pöntunin var ókomin, en mér
var sagt hann væri ekki við.“
„Er hann í sumarleyfi?"
„Það þykir mér ótrúlegt."
Hann leit snöggt upp við tóninn í
rödd hennar. „Náðu I samband fyrir
mig.“
Innan fárra mínútna hafði hann
fengið samband við Manchester.
Spencer fannst ekki og hann varð
að láta sér nægja að tala við full-
trúa hans, sem hélt fast við að ekki
væri hægt að afgreiða pöntunina.
Henry lagði frá sér símann þung-
búinn. Hann varð að fá pappír. Moff-
att tifaði með blýant á hraðritunar-
heftið sitt, horfði út í bláinn og beið.
Hún hafði látið á sjá við erfiðleik-
ana; hún hafði horast og þornað
upp. Dugnaður hennar og hollusta
var óbreytt, en lundin var orðin
erfið. „Þú veizt kannski ekki að við
skuldum þeim?" sagði hún. „Við
höfurn ekki borgað þeim síðan í
apríllok. Skuldin er núna nítján
hundruð sextíu og fimm pund og
tíu skildingar."
Á hlaupareikningnum voru aðeins
rúm sjö hundruð pund. Þar við bætt-
ist að prentararnir voru viku á eftir
i launum. Bæði Poole og Lewis höfðu
boðizt til að biða með laun sín þang-
að til úr rættist, og Maitland var
ekki aðeins fjóra mánuði á eftir í
launum, heldur hafði hann lánað
Henry 200 pund.
„Spurðu Fenwick hvað við eigum
mikinn pappír."
„Til átta daga," sagði hún þegar
hún kom aftur.
„Það getur ekki verið! Af hverju
var mér ekki sagt það?"
98