Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 107

NORÐURLJÓSIÐ
ÚRVAL
aði hálsbindið. Læknirinn kom með-
an Maitland var að hjálpa honum
upp í stól.
Bard læknir dró að stól, drap tveim
fingrum á úlnlið Henrys og horfði
á hann hlutlausu rannsakandi augna-
ráði, líkari stærðfræðiprófessor en
lækni.
„Það var hitinn," sagði Henry.
„Ég var í Manchester og gáði ekki
að mér, það er allt og sumt." Hann
gat ekki fengið sig til að segja hið
sanna um orsök yfirliðsins.
Bard hélt áfram að hlusta. „Ég
fer með þig heim," sagði hann að
lokum. „Og við komum við á stof-
unni minni."
Henry gerði enga tilraun til að
tala á leiðinni i bilnum. Hið skamma
yfirlið hafði slævt áhrifin af högg-
inu sem Tíðindin höfðu greitt hon-
um. Hugsun hans var skýr og hann
var þegar kominn að niðurstöðu um
hvað hann ætlaði að gera. Þegar
þeir komu í lækningastofuna lét
Bard hann fara úr að ofan og leggj-
ast á bekkinn. Hann mældi blóð-
þrýstinginn, því næst ók hann að
legubekknum rafmagnstæki á hjól-
um.
„Ekki þetta aftur," sagði Henry.
„Af hverju notarðu ekki hlustpíp-
una og lýkur þess af?“
„Við prófum þetta, svona til til-
breytingar." Hann festi blýplötur á
vinstri úlnlið og hér og þar á brjóst-
ið og hleypti straum á tækið, sem
blýplöturnar voru tengdar við með
þráðum. Hann tók nokkur línurit og
skoðaði þau vandlega út við glugg-
ann.
„Henry,“ sagði hann og settist á
stokkinn hjá honum, „manstu hvað
ég sagði þér þegar þú varst birgis-
vörður í loftvarnaliðinu?“
„Eitthvað rámar mig í það.“
„Þú vildir ekki hlusta á mig þá.
En nú verðurðu að hlusta. Ég vil
að þú farir burt og hvílir þig I
sex vikur að minnsta kosti.“
„Ed, ég met mikils allt sem þú
hefur gert fyrir mig, en ég get
blátt áfram engu lofað eins og
stendur.'1
„Hlustaðu á mig, Henry,“ sagði
Bard alvarlegur. „Hjarta þitt er
þannig að það þarfnast umhyggju.
Ef þú gætir þín muntu sennilega
lifa lengur en ég. En ef ekki —“
Hann yppti öxlum þannig að ekki
varð misskilið.
„Ég reyni að fara gætilega."
„Þú heldur það, en þér skjátlast.
Á ytra borðinu virðist þú rólegur,
en undir niðri ertu eins og þaninn
strengur. Mánuðum saman hefur þú
búið við verstu tegund taugaspennu.
Það gengur sjálfsmorði næst. Sg er
læknir þinn og bezti vinur og ég
segi þér að þú hafir ekki líkams-
þrek til að halda þessari baráttu
áfram. Eins og ástatt er, er það
enginn ósigur að láta undan. Þú
manst hvað . Sókrates sagði:
Þaö er enginn ósigur fólginn í ó-
umflýjanlegri uppgjöf . . . Þaö er
einnig einskonar sigur í þvi fólginn
að vita hvenœr licetta skal baráttu."
„Nei, Ed,“ sagði Henry. „Ég er
hræddur um að ég verði að halda
áfram.“
„Jæja þá, haltu áfram, ef þú vilt
drepa þig." Bard stóð upp, braut
hettu af litlu glerhylki og saug úr
101