Heima er bezt - 01.06.2002, Blaðsíða 11

r:sö
\t r * WrMmjlliiu,, *
,?m r ! ^{ Ms^m ^ukrknú J
í»(rM»,»|, >
f;sv. .W /J
^iWH1
* V,Í ; J . '
.7
Kveðið í Húsinu á Eyrarbakka 1999.
Jói í Stapa og Sigurður Sigurðsson
dýralœknir.
A hagyrðingamótinu á Flúðum
1994 gerði Jói jyrstu vísu dagsins
sem þótti vel við hœfi til
kynningar á mótinu. Þorbjörg
Grímsdóttir húsfreyja í Hvítárdal
í Hrunamannahreppi skrifaði
vísuna kvöldinu áður og skreytti
umgjörðina og var vísan síðan
hengd upp til sýnis á mótinu.
Mælifellshnjúkui:
fögum. Lakast þótti mér hvað var lé-
leg kennslan í íslenskunni.
Um vorið var ég fenginn til að sjá
um sauðburðinn á Hvanneyri. Það var
venja að fá tvo nemendur til þess. Sá
sem var með mér varð herbergisfélagi
minn næsta veturinn, Birgir Bjarnason
frá Bolungarvík, afburða nemandi og
góður félagi.
Það var haldið úti skólablaði og allir
áttu að skrifa í blaðið. Ég kom mér hjá
því en þegar líða tók á veturinn var
farið að hengja upp lista um það hverj-
ir ættu eftir að skila efni í blaðið.
Seinni hluta síðari vetrarins lenti her-
bergisfélagi minn í ritstjórninni og
segir við mig að ef svarti listinn ætli
að ganga upp, þá verði ég að skrifa og
verði að hafa það í bundnu máli. Svo
er það fyrir síðustu kvöldvökuna að
hann kemur til mín og segir, ja nú ert
þú einn orðinn eftir á listanum og ekk-
ert undanfæri lengur. Ég fékk því í lið
með mér einn félaga minn, Hallgrím
Helgason Vopnfirðing, og við settumst
niður til að semja vísur um alla skóla-
félagana og kennarana. Við setjumst
svo að við skriftir, skiptum göngunum
á milli okkar þannig að ég tók efri
ganginn og hann þann neðri. Svo tók
hann að sér kennaraliðið en ég aftur
þjónustufólkið. Þetta var meira en lítið
að yrkja um 70 manns eða svo. Við
ortum aðallega um herbergin og ýmis-
legt sem gerðist þar, stundum margar
vísur um hvert herbergi.
Svo líður að kvöldvökunni og Hall-
grími tekst að ljúka við sinn hluta, en
ég átti enn eftir þegar vakan byrjaði.
Hann fer því til að flytja sitt efni en
þegar ég kem niður þá er hann að enda
við sinn hluta svo að þetta stóð glöggt.
Morguninn eftir var Guðmundur að
spjalla við okkur og ávítar okkur harð-
lega: „Þið Hallgrímur og Jóhann, þið
eruð að koma með þetta fyrst núna,
þið hefðuð getað verið búnir að
skemmta okkur oft með þessu í vetur.
Hvumin er aftur vísan um mig?“ Ég
man hana reyndar ennþá. Svoleiðis
var að þegar við fórum í páskafrí um
vorið þá lagði hann okkur lífsreglur og
sagði okkur að nota það til að lesa það
sem við teldum okkur vera tæpasta í.
En vísan um Guðmund var svona:
Páskafrí gef ég svo getið þið unnið
og gleðjist þið piltar afþví.
Þið lesið bara allt sem þið ekki kunnið
en annars hafið þið frí.
Aftur í Stapa
Þegar ég lauk Hvanneyrarskólanum
1951 var enn eftir eitt ár af samnings-
bundinni ábúð Sigurðar Eiríkssonar í
Stapa svo að ég fór þá að sinna smíð-
um. En vorið 1952 fór ég aftur í Stapa
og tók við jörðinni að nýju.
Ég hafði fengið úthlutað lömbum
við fjárskiptin 1949 og aftur fáeinum
til viðbótar 1950 en lét nágranna minn
fá þau, fékk síðan lömb hjá honum
þegar ég hóf búskap að nýju. En búið
var alltaf lítið og ég vann alltaf út í frá
við smíðar.
Sumarið 1956 kom til mín Erla
Stefánsdóttir úr Reykjavík og ílengd-
ist. Hún var fædd 6. júní 1929, en lést
fyrir tæpum tveimur árum. Við giftum
okkur en skildum svo eftir 12 ár. Hún
var reyndar komin suður áður. Hún
átti 5 böm sem urðu mín stjúpböm en
svo áttum við saman einn son, Jóhann,
sem nú býr í Stapa.
Það vantaði einhvem veginn kjöl-
festu í þetta hjónaband og ég var mik-
ið að heiman við vinnu næstu árin.
M.a. var ég lengi austur á fjörðum í
síldarvinnu og við smíðar. Eftir það
fór ég vestur og byggði íbúðarhúsið í
Stapa 1964-1966. Ég gekk þó ekki frá
húsinu til fulls. Erla byrjaði að vera
þarna með sumardvalarböm en það
gekk ekki upp og eftir það fór hún al-
Heima er bezt 251