Heima er bezt - 01.06.2002, Blaðsíða 43

Framhaldssaga, 8. hluti
- Jæja, vinur, svaraði hann rólega, nefndi smá upphæð,
sem Andre skyldi greiða honum mánaðarlega og tók jafn-
framt við íyrstu greiðslunni og pilturinn var ánægður. En
viðtakandi tjárins brá sér strax af bæ, hélt beinustu leið í
sparisjóð ijaröarins, stoínaði þar bankabók á nafni Andre
Rekdal og lagði greiðsluna inn á bókina. Bókin skyldi svo
varðveitt í sparisjóðnum, þar til innihald hennar félli eig-
andanum í skaut við brottför hans úr fornaldarbænum.
Hann hélt síðan þessum upptekna hætti við hverja
greiðslu og naut þess ríkulega að standa með pálmann í
höndunum.
Tíminn leið, góð ár. Andre Rekdal var orðinn fúllvaxta,
glæsilegur ungur maður, en hann fór að öllu með gát og
gekk hægt um gleðinnar dyr. Svo gerðist það haust eitt að
ung stúlka kom í þorpið við fjörðinn. Hún var systurdóttir
læknisfrúarinnar á staðnum og ætlaði að sögn, að dvelja
vetrarlangt hjá móðursystur sinni og nema fatasaum og
hannyrðir, en læknisfrúin kenndi oft ungum stúlkum slíkar
handmenntir að vetrarlagi. Liselotte hét hún, aðkomustúlk-
an, ættuð frá Bodö.
Nokkru eftir áramótin tók æskufólkið í firðinum sig
saman að venju og efndi til skíðaferðar yfir eina helgi upp
í háfjallasal norskra óbyggða. Andre var vanur að taka þátt
í þessum árlegu skíðaferðum og átti góðan búnað til þeirra
hluta. En í þetta skipti sýndi hann óvenju lítinn áhuga og
þurfti nokkur hvatningarorð áður en hann lét skrá sig í hóp
þátttakenda. En þessi för varð honum örlagarík. Við heim-
komuna lét hann vel af ferðalaginu, kvað veður og skíða-
færi hafa verið eins og best varð á kosið, en það óhapp orð-
ið að syturdóttir læknisfrúarinnar hefði dottið á skíðunum í
brattri brekku á miklum hraða og snúið sig illa um ökla. Af
tilviljun hefði hann komið fyrstur á slysstað, reynt að
hjálpa stúlkunni og borið hana heim í skíðaskálann, þar
sem ferðafólkið gisti. En þetta atvik leiddi til ffekari
kynna. Liselotte átti mörg spor í fornaldarbæinn, það sem
eftir lifði vetrar, og þau fyrstu á tveimur hækjum. Á vor-
dögum voru þau Andre og Liselotte heitbundin og drógu
gullbauga á hönd því til staðfestingar.
Námi stúlkunnar hjá læknisfrúnni var lokið og hún bjóst
til heimferðar. Djúpt andvarp stígur frá brjósti afa Jensen,
samfara þeirri endurminningu. Leiðir hans og Andre voru
að skilja og því fylgdi föðurleg eftisjá og söknuður en
Andre flyfti að sjálfsögðu með heitmey sinni til Bodö, það
var lögmál lífsins.
Faðir Liselotte var þar umsvifamikill útgerðarmaður og
Andre mundi ekki skorta verkefni né annað er þangað
kæmi.
Áður en kveðjustund þeirra félaganna rann upp, fékk
hann piltinn til þess að koma með sér í sparisjóðinn. Þar
Heima er bezt 283