Heima er bezt - 01.06.2002, Blaðsíða 26

Hún segir nokkuð þessi vísa Hjálmars, sem hann orti á
efri árum:
Með Ijós í stafni, lág með völd,
lítið safn á borðum.
eg mun falla undir kvöld,
eins og nafni forðum.
Kona Hjálmars hét Anna Guðmundsdóttir, frá Holti á
Ásum. Brottför hennar af þessum heimi var Hjálmari
þungbær, og hann orti hugnæm kveðjuorð, sem lýsa
bæði hryggð og djúpri þökk fyrir langt og gifturíkt sam-
líf:
Dó þar Ijós, því dimmir fljótt;
drýpur sorgarskýið.
Hér er komin helköld nótt;
hrunið trausta vígið.
Sínum maka sjá á bak
sorg og kvíða vekur.
Vera eftir eins og flak,
sem undan straumi hrekur.
Ég hef margt að þakka þér;
þýddir hélu um bæinn.
Bjartast Ijós, er lýstir mér
langan ævidaginn.
Er nú komið œvikvöld
og í skjólin fokið.
Hefþó meira en hálfa öld
hamingjunnar notið.
Að lokum eru hér vísur, sem Hjálmar orti við andlát
föður míns, Sveins Hannessonar frá Elivogum:
Áttir hvassa yftrsýn,
aftur misjöfn launin.
Hnitmiðuðu höggin þín
hittu beint á kaunin.
Löngum bar þitt lífsins tafl
lága stöðu á borði,
þó að ekki þryti afl
þínu haga orði.
Þegar mín er þrotin dvöl
þennan geng ég veginn.
svo við drekkum sónaröl
saman hinum megin.
Þekktir ekki' að hopa heim
hörðum undan vindum.
Þú varst alltaf ein af þeim
útilegukindum.
Geymast lengi gullin hans,
gróður í andans haga,
Elivoga útlagans,
- eins af sonum Braga.
Þetta er með lengri vísnaþáttum hingað til. Nú bið ég
ykkur vel að lifa kæru lesendur. Nýr hagyrðingur verður í
júlí-ágúst heftinu.
Dægurljóð
Hansína Þóra Gísladóttir í Reykjanesbæ bað mig að
senda sér sérprentað ljóðið „Ber þú mig, þrá“, eftir Snæ-
björn Einarsson (1902-1982), undir laginu „Carry me
back to old Virginny“, eftir James Bland, amerískt
söngvaskáld (1854-1911).
Ljóð þetta birtist fyrst í Útvarpstíðindum 1939. Og hér
kemur þetta hugljúfa ljóð, sem mér dettur í hug, að fólk á
efri árum hafi gaman af að rifja upp einmitt nú:
Ber þú mig, þrá, sem hug minn heillar
heim, þar sem nam égfyrsta vorsins óm.
Þar vil ég lifa, er lífsins birtu bregður;
bros þeirra ég man, sem mér gáfu fegurst blóm.
Héðan, sem hug minn enginn, enginn skilur,
œtla ég burtu og fylgja barnsins þrá,
sem hreif mig að heiman frá yndi og œskustöðvum,
en aldrei mér gaf það, sem hjartað þráði að fá.
Þökk fyrir allt, sem yndi veitti,
allt, sem ég fann og týndi í glaumsins borg.
Mörgum mun reynast það einhver ávinningur
að hafa kynni af heimsins dýpstu sorg.
Ber þú mig, þrá, sem mér öllu ofar bendir
áleiðis heim, þó að fenni i öll mín spor.
Eitt á ég þó, sem að öllum veginn greiðir:
ástina til þín, mitt hlýja bernskuvor.
Jón Jónsson frá Ljárskógum var skáld og söngvari
þjóðkunnur með MA-kvartettinum. Hann orti margt
söngva, sem þessi þjóðkunni kvartett söng á sínum ferli.
Eru nú aðeins bræðurnir frá Hæli í Gnúpverjahreppi,
Steinþór bóndi og alþingismaður og Þorgeir læknir, á
lífi, en Jón frá Ljárskógum og Jakob Hafstein látnir.
Jón orti ljóðið „Syngdu mig heim“, undir sama lagboða
og Snæbjörn Einarsson. Ekki er það neitt undarlegt, að
skáld þessi, og jafnvel fleiri, hafi ort ljóð við jafn draum-
fagurt lag og hér um ræðir.
Syngdu mig lieint
Syngdu mig heim í heiðardalinn;
heimþráin seiðir og bráðum kemur vor.
Þíðvindar blása um bláfjallasalinn,
blómskrúði vefjast mín gömlu æskuspor.
266 Heima er bezt