Heima er bezt - 01.06.2002, Blaðsíða 21

Viltu koma með næturgagnið
Eftir ferminguna var ég lánuð til
Reykjavíkur til að passa þar börn
fyrir systur Ingimundar fiðlu.
Og svo er þá til að taka að ég fór
að vinna á Laugavegi 70 hjá Guð-
mundi Amundasyni og konu hans,
foreldrum Guðmundar Kristins,
glímukappa. Þá var ég 16 ára og
fannst ég vera orðinn heilmikill
kvenmaður.
Þau hjón voru elskulegt fólk. Ráku
þarna greiðasölu og gistingu.
Einu sinni rakst þama inn maður í
skinnsokkum, með pokaskjatta á
baki og segir:
„Hér sé Guð.“
Þarna var þá Símon Dalaskáld á
ferð. Ég vissi nú ekki almennilega
hvernig ég ætti að svara þessari
kveðju. Fór til frúarinnar og segi
henni frá þessari undarlegu gesta-
komu.
„Er Símon komin,“ segir hún,
„gefðu honum allt það besta sem við
höfum, blessuðum karlinum.“
Og ég gerði það auðvitað.
„Hvað heitir þú, hvers dóttir ert
þú?“ spyr Símon.
Ég segi honum það og þá kemur
vísan samstundis:
Steinþóra af börnum ber,
burði hefur ólúna,
sem að stór og sjáleg er,
sextán ára núna.
Þá segi ég:
„Heyrðu góði, ég er að bera fyrir
þig allt það besta, sem við eigum hér
og nú langar mig til að biðja þig bón-
ar.“
„Hver er hún?“
„Gerðu aldrei vísu um mig aftur.“
„Hvað segirðu og allir, sem vilja fá
vísu frá Símoni. En gerðu þá annað
fyrir mig. Viltu koma með nætur-
gagnið upp til mín í kvöld,“ en það
var sofið uppi á lofti.
„Næturgagnið,“ hvað var nú það?
Ég hafði aldrei heyrt þetta orð fyrr
og vissi ekki hvers konar áhald þetta
næturgagn var. Við töluðum nú bara
um koppa suður með sjónum. Svo ég
spyr Kristínu við hvað karlinn eigi.
„Það er nú bara koppurinn,“ segir
Steinþóra Einarsdóttir.
hún, „og í kvöld skaltu taka koppinn,
fara upp í miðjan stiga, renna honum
inn eftir gólfinu og segja: „Hér er
næturgagnið."
Þetta lét ég mér að kenningu verða
og fór þessi afhending á næturgagn-
inu ágætlega fram. En karlinn var
víst rótkvensamur.
Mikilfengleg matarveisla
Vorið 1907 þótti merkilegt á ís-
landi. Þá réðumst við allar systurnar
austur í sveitir. Ég fór að Helludal í
Biskupstungum og var þar um sum-
arið. En vorið var nú ekki merkilegt
fyrir þessi vistaskipti okkar heldur
konungskomuna.
Kóngur og fylgjdarlið hans fór
austur að Geysi og víðar. Sveitakon-
urnar þarna eystra bökuðu öll ósköp
af brauðum ofan í þetta fólk og var
haldin mikil matarveisla við Geysi.
Kindaskrokkarnir voru látnir ofan í
poka, stungið ofan í hverina og soðn-
ir í heilu lagi. Hverasvæðið allt var
eitt stórkostlegt eldhús þarna undir
berum himni.
Er skrokkarnir voru soðnir voru
þeir bornir inn í tjöld, hlutaðir sund-
ur, stykkin látin í byttur og þær born-
ar inn í önnur tjöld, þar sem höfðin-
gjarnir og það drasl sem fylgdi þeim,
gæddu sér á krásunum.
Þarna var mikill urmull af sveita-
fólki kominn til þess að sjá dýrðina,
enda veður gott. Sjálfsagt hefur það
búist við að geta fengið þarna eitt-
hvað að borða því ekki skorti mat-
föngin.
Jón frændi minn frá Laug, kom
mér þarna í vinnu. Ég var látin bera
trog á milli tjaldanna svo ég hef nú
svo sem gefið á garðann fyrir göfug-
ar skepnur. Já, ég segi skepnur, því
hvað er mannkindin annað en skepna
og hreint ekki sú besta, sum hver.
Nema ég hafði aldrei áður séð tjald.
Ég legg nú af stað með hrokafulla
byttu af kindakjöti í fanginu en var-
aði mig ekki á þessum bölvuðu
angalíum út frá tjöldunum, geng á
eitt stagið og auðvitað á hausinn með
það sama og kjötið handa kónginum
komið út um allt. En ég skal segja
þér, Magnús minn, að mikið fannst
mér þetta ánægjulegt „slys.“ Ég
stend upp með tóma byttuna, bendi á
kjötið og segi:
„Takið þið nú til matar ykkar og
borðið þetta kjöt. Þið eigið það hvort
sem er og það lítur ekki út fyrir að
þið eigið hvort sem er að fá neitt hér.
Kjötið er ekkert óhreint og grasið
gerir ekkert til.“
Mikið er ég fegin því að ég skyldi
detta þarna. Mér líður bara ennþá
vel, þess vegna.
Náðhús hans hátignar
Eftir vinnutíma um kvöldið fór ég
að skoða mig þama um. Rakst þá
fljótlega á ákaflega fínan mann, allan
í borðum og orðum og er hann að
reisa einhvern trékumbalda, allan úr
fínasta viði. Ég hélt að þetta hlyti að
vera æðsti ráðgjafinn, svona líka
glerfínn. Ég tek eftir því að á þessi
húsakynni er fest blað og á því stend-
ur:
„Hér má enginn koma nema hans
hátign.“
Þetta var þá hvorki meira né minna
en kamar handa kónginum. Ég sá
strax að þessi híbýli voru ekki fyrir
mig, kannski ekki einu sinni til að
horfa á þau, hvað þá meira, og sneri
frá hið skjótasta.
Fiskvinna hjá Alliance
Um haustið fór ég til Reykjavíkur.
Fór þá að vinna við fiskverkun hjá
Heima er bezt 261