Heima er bezt - 01.06.2002, Blaðsíða 10

Ég átti ekki neitt þegar ég keypti
Stapa en fékk lán til að kaupa. Við
vorum þama með einhvers konar fé-
lagsbúskap næstu þrjú árin en ég tald-
ist víst fyrir honum. Þetta var á þeim
árum sem féð var að hrynja niður af
mæðiveikinni svo að þarna var ekkert
við að vera. Mjólkursalan var svo lítil
að þetta var ekki lífvænlegt. Ég varð
að fara til vinnu og afla peninga til
kaupanna. Arið 1947 fluttist ég burtu
frá jörðinni með foreldrum mínum en
ég vildi ekki selja, heldur leigði Gísla
á Laugabóli túnið til slægna íyrsta
sumarið. Þá var íyrsta jarðýtan búin að
fara um og lá talsvert land í flögum.
Gísli sá um að ganga frá flögunum.
Sigurður Eiríksson fékk svo jörðina til
ábúðar 1948. En ég kom ekki aftur til
vem í Stapa fyrr en 1952.
Sjómennska
Eftir að ég fluttist til Sauðárkróks
með foreldrum mínum 1947 fór ég að
fást við smíðar á Króknum, gekk til
liðs við Jósep Stefánsson og Sigurð
Sigfússon. Þá var verið að byggja
Bamaskólann og fleiri hús. Ég kunni
ágætlega við Sigga Siff. Það var að
vísu svolítil tregða á því stundum að
fá borgað en þetta kom allt saman.
Þama var ég alveg þetta fyrsta sumar
og ffam undir jól. Þá kom atvinnuleysi
og ég fór suður til Reykjavíkur til sjós
og lenti þar í Hvalfjaróarsíldinni. Fyrst
var ég á Fellinu ffá Vestmannaeyjum.
Svo þegar þeir hættu á síldinni vom
bátar sem héldu áfram. Ég fór einn túr
á Bimi Jónssyni en man ekki nafnið á
þeim þriðja. Ég fór bara einn túr á
hvomm þeirra. Þá var síldin að hverfa.
Þetta var mín fyrsta sjómennska.
Það munu hafa verið alls þrjár ver-
tíðir sem ég fór suður. Veturinn eftir
réði ég mig aftur á Fellið sem átti að
sigla með fisk til Englands. Það varð
samt ekkert úr því. Við vorum búnir
að hlaða bátinn að mestu, vantaði þó
smávegis og átti að fylla hann á Akra-
nesi, en á leiðinni þangað strandaði
hann á Akranesflösinni. Hann náðist
samt út og var dreginn til Reykjavíkur
og fiskinum skipað í annað far til ut-
anferðar. Þegar þetta ævintýri var búið
fór ég austur í Þorlákshöfn og reri þar
á trillu það sem eftir var vertíðarinnar.
Blönduhlíð.
Þá vom bara þijár trillur gerðar út ffá
Þorlákshöfn. Staðurinn var þá bara ein
bújörð og þessi eina sjóbúð sem við
vomm í. Þá var byijað aðeins á hafn-
argarðinum en hann var samt ekki
kominn í neitt gagn og bátamir vom
allir dregnir upp á hveiju kvöldi. Þetta
var harða veturinn 1949.
Hvanneyri
Heita mátti að ég slyppi alveg við
skólagöngu í æsku. Ellefú ára fór ég
upp í Gilji og þar var fengin einhver
undanþága fyrir mig. Ég held það *
hafi verið fenginn einhver unglingur
til að segja mér til svosem hálfan mán-
uð og látið heita sem það væri
kennsla. Samtals var ég 8 vikur fyrir
fermingu í skóla í Varmahlíð. Svo eftir
að ég var kominn yfir tvímgt fékk ég
tækifæri til að fara í Hvanneyri og
naut ákaflega vel þeirra ára. Þetta var
haustið 1949. Ég vildi víkka sjón-
deildarhringinn og þess vegna fór ég
ekki í Hóla. Þaðan útskrifaðist ég
1951.
Hvanneyrardvölin varð mér mikil
upplifún. Ég hafði auðvitað engann
bóklegan undirbúning en mér tókst þó
að komast jafnfætis öðmm í flestum
250 Heima er bezt